Rotting Christ is een band die misschien niet hoog op de diverse festivalposters staat afgebeeld, maar die wel met hun consistente eigen geluid al 35 jaar tot de verbeelding spreekt. Het nieuwe album Pro Xristou (Grieks voor: voor Christus) is het veertiende album en verhaalt over de oude Pagankoningen die zich verzetten tegen het opkomende christendom in die tijd.
Zowel op cultuurgebied, op taalgebied als op muzikaal gebied legt Rotting Christ zich geen grenzen op. Inspiratie voor de teksten op Pro Xristou werd onder meer gehaald uit de Romeinse als uit de Noorse cultuur. Altijd met het accent op het verzet van deze historische figuren. Dat betekent niet dat de band de christelijke identiteit links laat liggen. Dat wordt duidelijk in The Sixth Day. Teruggrijpend op het boek van Genesis wordt de furie losgelaten op een uiterst aantrekkelijke en toegankelijk manier, waarbij vooral de titel goed uit de bus komt.
Vanuit hun eigen Griekse cultuur worden de goden opgeroepen in de opener en titelsong Pro Xristou. En de samensmelting van de Engelse en Griekse taal krijgt vorm in The Apostate. Wat mij vooral opvalt bij Rotting Christ is het eigentijdse karakter van de band. Metaalmoeheid zal in de Griekse woordenschat waarschijnlijk niet bestaan. Daarbij valt op dat de band in de basis vaak een gelijkmatige basismelodie neerzetten die vooral geaccentueerd wordt door de (samen)zang. De basis is strak, de koorzang is imposant en het repeterende karakter in de basis is daarmee innemend te noemen. Je mag het onder de noemer van melodische metal of deathmetal vatten. Het is eigenlijk niet sterk te definiëren binnen een genre. Zo moet ik bij Like Father, Like Son denken aan Behemoth. Dan vooral muzikaal. Tekstueel komt de naam van Icarus voorbij. In feite is het een lofzang van een zoon aan zijn vader. Een zoon die vanuit het gedachtegoed van vader zijn leven vorm wil geven, de strijd aan wil gaan. Prachtig muzikaal omlijst met een sterk gitaargeluid en een strakke stabiele ritmesectie. Het gevoel dat ik bij Like Father, Like Son had, krijgt verder vorm bij La Lettera Del Diavolo. Sterker, sneller en doeltreffender zet Rotting Christ zijn muzikale erfgoed steviger neer, waarbij de zang en het muzikale decor zich vervoegen, versmelten tot één complete metallekkernij. Halverwege gebruikt Rotting Christ een kleine variatie in, wat wel weer opvallend is voor de muziek op het album.
In The Farewell wordt het tempo aardig getemperd, maar heeft altijd die blauwdruk in zich die de muziek van Rotting Christ kenmerkend maakt. Ergens eenzijdig, maar toch ook zeer veelzijdig in zijn doen. Zo schroomt Rotting Christ het ook niet om in Pix Lax Dax en Pretty World, Pretty Dies een fijne herkenbare melodie in te passen.
Vanuit alle culturele invalshoeken komt de band met Yggdrasil uiterst krachtig uit de Noorse hoek waaien. De basis is strak en stevig en de innemende galmzang (bijna Gregoriaans) spreekt enorm tot de verbeelding en geeft de compositie een extra dimensie.
Rotting Christ levert met Pro Xristou niet alleen een veertiende album af. Het is alsof de band onuitputtelijk de metal op je afvuurt, waarbij de steeds stabiele en repeterende basis de kracht tonen van het componeervermogen van de heren.