Rotting Christ – The Heretics

Het Griekse Rotting Christ is inmiddels geen onbekende meer in de (black)metalwereld. Opgericht in 1987 door de broers Sakis (zang en gitaar) en Themis Tolis (drums) heeft de band langzamerhand een fikse fanschare opgebouwd en wisten ze menig zaal plat te spelen.
Het vorige studioalbum Rituals dateert alweer uit 2016 en met het in 2018 uitgebrachte Their Greatest Spell brachten de Grieken hun eigen nalatenschap door verleden en heden met elkaar te verbinden. Het nieuwe album The Heretics is een volgende stap in hun omvangrijke oeuvre, maar is tevens een stap in een wat andere richting.
Centraal op het album staat de alomvattende stevige metalbasis, maar het gehele album ademt meer uit dan tien nieuwe composities. Vanuit de basis lijkt de zang minder bepalend te zijn voor het geluid en waan ik me bij het beluisteren van het album meer in een Grieks-orthodoxe liturgie met een donker en duister tintje in een verlaten Griekse tempel rond middernacht.
De composities staan zeker op zichzelf maar hebben daardoor wel een gemeenschappelijke factor. De liturgie van 45 minuten start toepasselijk met In The Name Of God. Een compositie waaraan een diepe koorzang is toegevoegd. In Vetry Zlye wordt Sakis Tolis bijgestaan door de atmosferische zang van Irina Zybina (Grai). Het duet van goed en kwaad, of van donker en licht krijgt hierdoor meer diepgang.

Toch zijn er een aantal composities die wel door zouden kunnen gaan als ‘liedje’. Heaven & Hell & Fire is zo’n compositie waarin het zware geluid van Rotting Christ meer melodie (in spel en zang) mee heeft gekregen en het gitaargeluid minder zwaar is aangezet op de stevige granieten basis. Ook Fire God And Fear, dat begint met een lentegeluid en gesproken tekst, ademt de sfeer van een ‘liedje’. Startend met een eenvoudige heavymetalgeluid bouwt de compositie zich op door een zware metalmuur op te trekken. Zangtechnisch staat het geheel als een huis en het is vooral de koorzang en de vertraging, inclusief fraaie gitaarsolo, die alles wat spannender maakt.
Voor mij staan echter herhaling en mantra-achtige elementen centraal op The Heretics. Dies Irae is gezegend met een zogenaamde aanhoudende en repeterende hypnoriff, terwijl het in I Believe vooral een deathmetalritme en gitaardecor zijn die je meenemen in de orthodoxe roes van Rotting Christ. In The Voice Of The Universe wordt vooral het drumritme verder uitgebouwd en heeft het een meer tribalkarakter dat de toon zet. The New Messiah is langzamer en daardoor wat zwaarder van aard, maar doet me ondertussen beseffen dat The Heretics meer een beleving is dan een album dat je random kunt afluisteren. Afsluiter The Raven (naar het verhaal van Edgar Allen Poe) is daarop geen uitzondering.
The Heretics is een verhaal dat je ziel omarmt met Engelse en Griekse darkmetalgebeden en je langzaam in een trance doet verdwijnen waarin licht slechts een klein onderdeel is, maar waar geluk omvattend aanwezig is. Ik ben heel benieuwd hoe ze het nieuwe album op het podium gaan brengen. Dat het een belevenis gaat worden, is hoe dan ook wel zeker voor mij.