Op dit album speelt Roxin’ Palace wel erg vaak leentje buur bij bands uit de jaren ’80 als (vooral) Mötley Crüe, Skid Row, L.A. Guns, Bullet Boys en Ratt, maar beter goed gepikt dan slecht zelf gevonden. Het stoort overigens niet dat al eens een riff of een akkoordenschema van een andere band overgenomen wordt, want het totaalplaatje klopt telkens wel bij Roxin’ Palace. De band brengt de twaalf songs met veel passie en gevoel voor drama, net zoals het genre dat voorschrijft. Met de muziek en de meezingrefreinen zit het meestal snor, maar aan de rest van de teksten kan nog wat gewerkt worden. Tekstueel gaat het, zoals het genre dat voorschrijft, hoofdzakelijk over de jacht en de vangst van de liefde en het proberen lijmen van gebroken harten, maar ook onderwerpen als drugs en misdaadbendes worden hier niet uit de weg gegaan. Ook daarvoor verdient deze Italiaanse band een pluim.
Positieve uitschieters op Freaks of Society zijn o.m. Little Lizzy, F.A.N. en Monkey Junkie, drie nummers waarop het gaspedaal flink ingedrukt wordt. Ook Monsters Love en Gangsters Eraser hebben een leuke drive. Er staan net zo goed een paar missers op, vooral mid-temponummers als Postatomic Hotel. Dat nummer slaat geen deuk in een pakje boter. Ook op de halve powerballad L.A. Mist gaat (pun not intended) gaan de zanger en giatrist volledig de mist in. Maar dat zorgt er ook voor dat deze Italianen nog wat marge hebben om te groeien, want voor de rest wordt er mooi volgens het boekje gerockt en vliegen de scheurende gitaren je rond de oren.
Liefhebbers van pakweg Mötley Crüe, Ratt, Extreme, Crazy Lixx, Nasty Nuns, Rebelstar en WildHeart zullen vast ook Roxin’ Palace in de armen sluiten. De sleaze-scene is een topband-in-wording rijker.
https://www.facebook.com/roxinpalace/
https://www.youtube.com/user/ROXINPALACE