Ooit was de band bekend onder de naam van Violet District, maar sinds 1997 klinkt de naam van RPWL en ze zijn met Crime Scene toe aan de 19e release. Ooit werd de muziek van Pink Floyd gewoon nagespeeld, maar dat is allang verleden tijd, hoewel in alles zeker elementen uit het Floydiaanse terugkomen in het geluid van de band.
Voor het album Crime Scene is RPWL zich gaan verdiepen in de psyche van de mens, en dan vooral naar de donkere kant ervan. De zes nieuwe composities hebben allemaal een link met bestaande misdrijven, dat varieert van de kannibaal Karl Denke tot de Amerikaanse radioloog Carl Tanzler die uit een obsessieve verliefdheid een overleden patiënt stal en zeven in huis hield. Het is een fascinatie voor tekstschrijver/zanger/toetsenist Yogi Lang en ook gitarist Kalle Wallner vraagt zich hoe we zelf met het kwaad omgaan. Wie maakt ons wie we zijn? Is het genetisch? Kindertijd of sociale omstandigheden die ons vormen? Allemaal voer voor onze muzikale psychologen.
Leuk is dat de centrale thema’s op Crime Scene gegoten zijn in de wonderschone klanken die RPWL erbij heeft gecomponeerd.
Zelf ervaar ik deze mentale spagaat vooral in Life In A Cage. Het sfeerbeeld dat geschetst wordt muzikaal is vrij ingetogen, misschien triest en de pulse op de achtergrond geeft de zang van Yogi een extra push. Het verhaal dat RPWL ons voorschotelt over huiselijk geweld krijgt daarmee wel meer aandacht. Pas halverwege (de zes minuten) krijgt de zang meer ondersteuning en vragen bas en drum, van respectievelijk Markus Grützner en Marc Turiaux meer aandacht op de voet gevolgd door de gevoelige gitaarsolo van Kalle. De compositie heeft daarbij geringe variatie maar genoeg om de boodschap over te brengen op de luisteraar.
Zo weet RPWL met de ingetogen warme muziek toch een decor te scheppen waarin de composities als prachtig muziekverhaal geëtaleerd worden. Luister daarvoor zeker ook naar Red Rose waarin gitaar en zang centraal staan of naar A Cold Spring Day In ’22. De gitaarmelodie is de basis waar de rest op gebouwd is. Het ritme is enigszins onregelmatig wat voor een frisse twist zorgt. Langzaam aan verschuift het ritme zich en wordt ook meer sturend. Het geheel is heel goed opgebouwd naar wonderschone refreinen die aanspreken.
Dan hebben we alle ‘korte’ composities ook meteen gehad. King Of The World is met ruim 12 minuten sowieso een lange compositie. Een compositie met vele (muzikale) gezichten die vanuit een vertrouwde basis mogen laveren en soms stiekem een beetje uit de bocht mogen springen. Hoewel de gitaar en zang in het geluid van RPWL veelal aandacht vragen heeft King Of The World een meer instrumentale start waarin de keyboards en progressieve muzikale uitstapjes naar boven komen. Door de variatie, de warmte en de progressieve elementen weet ik zeker dat liefhebbers van Pink Floyd en Riverside compleet verleid kunnen worden om zich onder te dompelen in deze compositie. Na acht minuten zwellen het keyboardgeluid en de gitaarsolo aan en nemen je mee op hun zweefvlucht en het enige dat je nog hoeft te doen is je mee te laten voeren op de golven van de melodie. Langzaam en teder word je neergevlijd met een licht klassieke insteek. En hoewel de compositie aan kracht wint, blijft de aantrekkingskracht onverminderd groot.
Leuk is Another Life Beyond Control waarin RPWL de grenzen van het eigen geluid licht opzoekt. Het is een compositie die wat zwaarder klinkt maar nog altijd aan de ‘gemoedelijke’ kant van het proggenre opereert. Er is wat fusion, verder is het gemoedelijk en heel aantrekkelijk.
Zes composities heeft RPWL hier nodig om je wederom te overtuigen van hun kwaliteit. En hoewel de basis bij Pink Floyd mag liggen en de band ook sterke overeenkomsten kent met Pink Floyd heb ik absoluut niet het idee dat ik naar een kloon zit te luisteren. Het zijn gewoon zes ijzersterke composities waarin vier uitstekende muzikanten hun kwaliteiten tonen en een sterk album neerzetten.