RSO – Radio Free America

Men neme…..
…. een gepokt en gemazelde ‘oude’ rocker en een jonge blonde vrouwelijke gitaarvirtuoos. Zet ze privé en zakelijk een tijdje bij elkaar en je krijgt RSO. Ofwel Richie Sambora en Orianthi. De eerste was mede-grondlegger van Bon Jovi, scoorde een paar meter wereldhits en verkocht tientallen miljoenen platen. De tweede is wellicht minder bekend. We hebben het over Orianthi Panagaris (geboren in 1985 in Australië). Deze dame smaakte het genoegen om onder meer in de band van Alice Cooper te spelen (al zal dat genoegen vast wederzijds geweest zijn). Ze bracht onder haar artiestennaam Orianthi drie strakke solo-albums uit.
Wie van dit duo met het album Radio Free America een knetterend rock album verwacht moet ik gelijk teleurstellen. Het voorliggende album is meer het resultaat waar liefde en het delen van een bed muzikaal toe kan leiden. Er wordt de luisteraar vijftien nummers voorgeschoteld die hapklare brokken zijn voor de liefhebber van gelikte, melodieuze en catchy poprock. Vijftien nummers met een totale speelduur van 68 minuten die ook nog eens uitstekend geproduceerd zijn. Normaal gesproken zou dit album niet opvallen. Maar wat is normaal? We hebben het hier wel over RSO….
Het openingsnummer Making History staat vol met clichématige rock patronen en zanglijnen. En dat alles onder het motto ‘beter een goed cliché dan een slechte compositie’. De verschillende gitaarpartijen zijn lekker, maar maken het geheel nogal druk. Ook is Bon Jovi nergens ver weg. Op We Are Magic tovert Richie Sambora de talkbox uit zijn broekzak die hij nog had liggen van Bon Jovi’s megahit Living On A Prayer. Verder is het nummer een 13 in een dozijn popnummer met een fijne beat. Dat moet wel gezegd worden. Take Me tapt uit een ander vaatje. Het is ingetogen, luchtig, poppy en niet dichtgesmeerd met gitaarwerk. Sambora is natuurlijk geen zanger zoals John Bongiovi, maar scoort hier toch zeker een ruime voldoende. Masterpiece is net als zijn voorganger luchtig en kent een leuke vocale afwisseling van het liefdespaar.
Walk With Me, gezongen door Orianthi, grijpt terug op de gladde Amerikaans getinte rock zoals we die van Bon Jovi kennen, met daar doorheen een vleugje Beyoncé. Uiteraard wordt de pedal steel gitaar niet vergeten. I Don’t Wanna Have To Need You Know had zomaar op een Bon Jovi cd kunnen staan. Het refrein doet immers sterk aan Bon Jovi denken. Truth vind ik persoonlijk een redelijke draak, maar zal het zeker goed doen op SkyRadio. En waarom moet ik bij een nummer als Together On The Outside toch aan Beyoncé denken?
Good Times is een leuk popliedje, niet meer dan dat. Het komt op een moment dat je stiekem kijkt of het album nog niet afgelopen is. De speelduur van bijna 70 minuten is dan ook teveel van het goede voor dit soort muziek. Maar eerst nog Forever All The Way. Een tranentrekkende ballad waarvan je nooit kon vermoeden dat deze rockers ooit zo’n nummer zouden componeren. Sambora en Orianthi zingen hier fraai samen en laten zich van hun meest softe kant zien.
De cover van Sonny & Cher’s I Got You Babe is door anderen al vaker en beter uitgemolken en wat mij betreft overbodig. Blues Won’t Leave Me Alone wordt voor de afwisseling gezongen door Orianthi. De melodieuze gitaarsolo’s in dit nummer mogen er absoluut zijn. Het slotnummer Hellbound Train (een cover van Savoy Brown) is een onvervalste blues rocker in de stijl van ZZ Top en vind ik het beste nummer van het album. Gedurende ruim acht minuten worden alle remmen op gitaar nog eens hevig los gegooid. Tegelijk blijft daarmee een fijn gevoel hangen.
Er zijn tal van voorbeelden van partners die meer dan alleen het bed deelden. Aan dat rijtje kunnen we Richie Sambora en Orianthi nu ook toevoegen. Liefhebbers van Amerikaanse pop-rock in het algemeen en Bon Jovi of Richie Sambora’s en Orianthi’s solowerk in het bijzonder zullen deze schijf wel kunnen waarderen.