Dit album is dan ook met vrijwel hetzelfde gezelschap gemaakt als voorganger Sonic Revolver. Ruben Hoeke op gitaar, Eric Hoeke op drums, Lucas Pruim op zang en Marten Haak als engineer. De enige nieuwe naam is die van bassist Mike Kamp. Hoewel, hij is inmiddels alweer een hele tijd bandlid en was ook al te horen op het livealbum 25 Live. Zelf zeggen ze meer als een eenheid te voelen na een paar jaar stevig toeren. Eerlijk gezegd vond ik dat op het vorige album al dik in orde en hier is dat niet anders.
Bij Hoeke’s riffs hoor je altijd goed dat de blues de basis is van alle rock. Ook bij de rechttoe rechtaan rockers zit er altijd wel weer een randje blues in. Hoeke soleert graag en veel in de beste classic-rocktraditie, maar laat dat nooit ten koste laat gaan van het liedje. De rest van de band is echter ook niet uit te vlakken. De ritmesectie swingt als een tierelier en zorgt vaak voor een randje funk, terwijl Pruim eigenlijk een dertig jaar te laat geboren classic-rockzanger is. Hij is een buitengewoon goede zanger, maar zijn bijdrage in de ritmiek van de teksten en de zanglijnen mag je zeker niet onderschatten. Zijn frasering zorgt er bij tracks als (I’m A) Cheap Trick en The Devil’s Toll voor dat er als het ware nog nog een versnelling wordt bijgezet. Sowieso is het fijn om een zanger te horen die zich zonder enige terughoudendheid als classic-rockzanger manifesteert. Luister maar eens naar Easy Does It. Tegelijk zorgt hij ook voor prachtige subtiele achtergrondzang in Forafter Always.
Een verrassende cover op dit album is de afsluiter, U2’s Love Is Blindness. Een band waar ik zelf erg weinig mee heb, maar de versie van de Ruben Hoeke Band is magistraal – en doodleuk drie minuten langer. Hoeke en consorten maken er een meer traditionele bluesballad van, met een beestachtige gitaarsolo á la Parisienne Walkways. Move over, U2…
Op twee tracks is toetsenist Niels Schutte te horen: op de ballad Forafter Always met piano en op Love Is Blindness met een fijne Hammondorgelpartij. Een speciale vermelding ook voor de prachtige hoes, met een foto die wel aan Storm Thorgerson (ontwerper voor onder andere Pink Floyd, Led Zeppelin en Dream Theater) doet denken.
Sonic Revolver was mede zo sterk omdat er een enorme drive in zat. Dat is op All Saints ook het geval. Rustpuntjes zijn er zeker ook te vinden, maar de funk van de ritmesectie, de riffs van Hoeke en de frasering van Pruim maken dat ook All Saints weer een album is dat vooral voelt alsof het voortdurend in beweging is. Net als mijn voeten bij beluistering, trouwens.
Eén woord is genoeg voor All Saints. Ge-wel-dig! Of eigenlijk twee woorden: alwéér ge-wel-dig!
Ruben Hoeke website