Rumer – Een interview met een veelzijdig zangeres

Het vijfde studio album van Rumer is een album met vijftien bloedstollende country nummers, een hele andere stijl dan haar voorgaande albums. Een mooi moment om een paar vragen te stellen aan deze charmante dame.
Je hebt een erg mooi album uitgebracht, maar totaal verschillend ten opzichte van de voorgaande albums. Heb je een muziekstijl waar je meer voorkeur voor hebt dan andere?
Rumer: I hou van alle soorten muziek. Ik hou van jazz, folk, country en oudere R&B. Ik denk dat ik over het algemeen het meest hou van het traditionele pop geluid. Ik hou ervan om te voelen dat ik een traditie levend houd met datgene wat ik doe. Ik vind dat zelfs mijn nieuwe album ondanks dat het een hoog Americana gevoel en thema heeft, het ook de hoge productie waarden van de traditionele pop waarvan ik hou, heeft.
Op de laatste drie albums, inclusief Nashville Tears, zijn alle nummers geschreven door of met andere schrijvers dan jezelf. Ben je bang om zelf nummers te schrijven of is het iets anders dat je daarvan weerhoudt?
Rumer: Om eerlijk te zijn, zes maanden na de release van het Bacharach album kreeg ik mijn eerste kind en was ik simpelweg niet in staat om zoveel te schrijven. Opeens bevond ik me in een zeer vaste fysieke wereld met praktische dagelijkse bezigheden en taken die gedaan moesten worden. Ik kon mijn creativiteit gewoon niet meer op dezelfde manier aanspreken als gevolg van deze dagelijkse taken. Het schrijven van nummers is voor mij een spiritueel proces dat voor mij gewon onmogelijk werd omdat ik bezig was een ouder te worden.
Ik was bang dat ik beoordeeld zou worden vanwege het niet zelf schrijven voor het nieuwe album, maar ik besloot om eerlijk te zijn en te vertellen dat ik het gewoon niet kon doen op dat moment. Ik hou van dit project, het heeft me weer enthousiast gemaakt over muziek. En nu mijn zoon drie jaar is, ben ik weer klaar om de studio in te gaan om aan mijn nieuwe creatieve project te gaan werken.
Je bent geboren in Pakistan, heb je enige muzikale herinneringen aan die tijd? En zo ja, kunnen wij dat ergens in jouw nummers horen?
Rumer: Ik ben geboren in Tarbela Dam en mijn vader was hoofd ingenieur van het Tarbela Dam Project dat door de Wereldbank gefinancierd werd. Hij werkt eigenlijk voor een organisatie uit New York en de ingenieurs waar mijn vader mee werkte hadden verschillende nationaliteiten, ze kwamen uit Amerika, Canada en Australië. Dus ja, ik ben geboren in Pakistan, maar het voelde meer alsof ik geboren ben in een internationale gemeenschap binnen een compounnd in Pakistan.
Ik verliet Pakistan toen ik vier jaar oud was dus ik heb daar niet iets muzikaals gedaan. Ik denk dat de enige muzikale opname die ik heb uit die tijd een opname is waar ik op driejarige leeftijd Lucy In The Sky With Diamonds zing. Maar het was ongelooflijk vals!
Naar welk muziek luisterde je zelf voordat je muziek maakte, en heb je een bepaalde artiest die jou het meest heeft geïnspireerd?
Rumer: Als jong kind hield ik van het American Songbook, alle grote tekst- en muziekschrijvers uit die tijd. I hield ook van Patsy Cline, Aretha Franklin en meer Amerikaanse muziek. Mijn zeven broers en zussen lieten me kennis maken met verschillende muzikale stijlen. Mij oudste zus liet me luisteren naar Joni Mitchell en Janis Joplin. Mij oudste broer hield meer van spirituele folk en vanwege hem hield ik van Tracy Chapman. Ik hield van psalmen en ik heb er veel gezongen. Ik kwam uit een zwaar katholiek gezin dus ik heb muziek altijd verbonden aan spiritualiteit en gebeden. Ik denk dat dat laatste ook terug komt in mijn muziek tegenwoordig.
Heb je plannen om live te spelen, te toeren? En misschien ook in Nederland?
Rumer: Absoluut! I had een fantastische tijd in Amsterdam toen ik de eer had om samen met het Metropool Orkest te spelen.
Wat is jouw grootste ambitie, wat wil je nog bereiken in jouw carrière?
Rumer: Ik heb nooit grote ambities gehad, maar ik wil graag doorgaan met de gelegenheid om goed werk te doen en een goede muziekcatalogus neer kan zetten waar ik met trots op terug kan kijken.
Moeten we nu weer vier jaar wachten op het volgende album?
Rumer: Nee, ik ben al bezig met het plannen van mijn volgende project. Ik heb in 2010 Seasons uitgebracht, in 2012 Boys, Into Colour in 2014 en Bacharach kwam in 2016. Je ziet een dat ik een patroon heb met de intentie om elke twee jaar een album uit te brengen. Nu zijn we hier vier jaar later met Nashville Tears, maar de trendbreuk is makkelijk te verklaren door het feit dat ik een ouder geworden ben en dat ik al mijn energie van de laatste jaren geïnvesteerd heb in de ontwikkeling en opvoeding van mijn kind. Ik vond dat belangrijker.
Nu is mijn zoon drie jaar en ik vind dat ik het een en ander nu beter kan plannen met mijn werk.
Fotografie: Alan Messer