Ditmaal is het eens een keer de bassist die de centrale rol speelt als liedjesschrijver en regelneef. Rune Robert Friis is een Deens bassist die een keur aan blues muzikanten om zich heen heeft verzameld, om zijn muzikale geesteskinderen ten uitvoer te brengen. Zoals de titel ook duidelijk maakt, is dit niet zijn eerste werk; dit is deel twee met een aangenaam ruim half uur aan blues-georiënteerde nummers.
Over het algemeen heb ik persoonlijk mijn blues muziekjes eigenlijk liever net iets minder gepolijst, maar deze soepele blues werkstukjes happen toch erg gemakkelijk weg. Ondanks de vaak erg nette afwerking, hoor je toch duidelijk een stuk bevlogenheid in de uitvoering, en die komt over. Je hoort/voelt eigenlijk direct bij de opener Running On Empty de swing en de expressieve instrumentbehandeling (en zang!) die eigenlijk dwars door het erg nette/gladde totaalgeluid willen breken. Het navolgende Annabelle is dan wel heel erg ingetogen, maar wel erg mooi gedaan, en Glitter And Dirt heeft een lekker jam-achtig sfeertje, maar had van mij net iets meer peper mogen hebben.
Gin Gin Mule heeft dan iets meer bite; met zowel de erg overtuigende zang van Sarah Jana Westphal, als de gitaar van Jesper Heinz, die heerlijk met het orgel van Rasmus Stenholm “in gevecht” is, klinkt dit in combinatie met de meeslepende drive als de spreekwoordelijke klok. In het nogal funky One-Dimensional Man neemt Friis de zang voor eigen rekening, terwijl hij dit nummer ook nog eens voorziet van een bijzonder lekkere baslijn. Misschien is deze combinatie live best een uitdaging. Hoewel ik me kan indenken dat dit voor de muzikanten lekker is om te spelen, en het zit ook goed in elkaar, toch is dit voor mij vanuit de luie stoel, puur door persoonlijke muzikale voorkeuren echt één van de mindere stukken.
Het wonderschone Milkman had zomaar een soundtrack van een Ierse historische dramaserie kunnen zijn. Daarna wordt de Stevie Ray Vaughn-drive aangezet voor Boomer Bends en ik meen hier van die heerlijke Gary Moore accentjes in timing en aanslag te horen; bonuspunten! Het zwoele Sweet Delta Maze is weer goed bijtanken en de ratjetoe van blues, soul, jazz en funk in Gritty Street is een klein kunstwerkje. Daarna wordt het geheel heel passend en mooi als een nachtkaars gedoofd met Keep Warm. Een fijn plaatje voor bij het haardvuur. Al zou ik een livebeleving van dit orkestje volgens mij ook erg kunnen waarderen.