Rune Robert Friis – Built For Comfort, Vol. 1

Boven de titel van dit album staat in beduidend kleinere letters ‘Rune Robert Friis presents’. Dat lijkt me meer bescheidenheid dan nodig is, want deze Deense bassist is de componist en tekstschrijver van zeven van de negen songs, is co-producer én brengt dit album in eigen beheer uit.
Dat wil nou ook weer niet zeggen dat hij het allemaal alleen gedaan heeft. Integendeel, hij heeft een groep van een stuk of tien Deense en Duitse muzikanten om zich heen verzameld voor dit album. Nils-Ole Poulin bijvoorbeeld, zijn mentor en op dit album de zanger. De meeste songs zijn ontspannen blues op het randje van jazz. Dat past ook goed bij het ongepolijste stemgeluid van Poulin. Bij iedere track is er ruimte voor muzikanten om zich te onderscheiden. Niet alleen voor de gitaristen, maar ook voor toetsen (op Truth Don’t Rhyme bijvoorbeeld) en mondharmonica (Cold Water). Bij Fresh Start, een van de tracks met blazers, is Sarah Jana Westphal de leadzangeres. Deze uptempo track krijgt door de blazers en slidegitaar een New Orleans-vibe en is halverwege het album een slimme onderbreking van het doorgaans wat tragere materiaal met Poulin.
Er staan twee opmerkelijke covers op dit album: Say You Will van Kanye West en Dancing In The Dark van Bruce Springsteen. Ook opmerkelijk omdat ze fors vertimmerd worden. Say You Will moest ik eerst beluisteren en is in het origineel een minimalistische electropoptrack met hele lelijke Autotune-zang. Ver verwijderd van wat Poulin als zanger en deze band er van maken, want hier krijgt het een latinritme en een jazzy uitvoering mee. Ik zou in geen duizend jaar denken dat dit een Kanye West-track is. Ook Dancing In The Dark wordt stevig aangepakt. Met een flink lager tempo en ingetogener instrumentatie (drums met brushes!) is het geslaagde jazzy interpretatie, verre van de poprocker die Springsteen ervan maakte.
Dit is in alles zo’n bluescafébandje en dat is op geen enkele manier denigrerend bedoeld. Het is simpelweg muziek die op klein podium, met alle luisteraars met hun neus er bovenop, veel meer tot zijn recht komt. Hier hebben buitengewoon vaardige muzikanten zich hebben ingespannen om samen mooie uitvoeringen te maken van prima bluessongs. Geen muur van versterkers, geen ego’s, gewoon elkaar het licht in de ogen gunnen en de schoonheid zoeken in de details in plaats van in minutenlange jams. Falling Skies komt nog het meest in de buurt van zo’n jam, maar ook daar zijn de stiltes net zo belangrijk als de nootjes.
Pak een drankje, zoek een lekkere stoel uit, dim het licht en geniet van dit album.

Rune Robert Friis op Facebook