Rush – Ziggo Dome (Amsterdam) 2-6-2013

Concerten van Rush zijn alles behalve saai. Iedere keer dat het succesvolle Canadese trio op tournee gaat weten ze er een waar spektakel van te maken. Zo ook in de Amsterdamse Ziggo Dome waar de band een show neerzet waar de vonken soms letterlijk vanaf spatten. 
Toch is de zaal verre van uitverkocht maar het zal de ervaren heren er niet van weerhouden om een van de beste concerten van dit jaar neer te zetten. Het podium ziet er geweldig uit en de lichtshow is oogverblindend mooi. Je weet als toeschouwer soms niet waar je moet kijken. En met de toevoeging van veel rook, vuurwerk en een uitstekend geluid kunnen we gerust spreken van een rockshow in optima forma. Er zijn maar weinig bands die op alle fronten zo’n hoog niveau halen.
Uiteraard draait het deze avond om de muziek en dat kun je wel overlaten aan Geddy Lee (bas/zang), Alex Lifeson (gitaar) en Neil Peart (drums). Het eerste uur staat vooral in het teken van oud materiaal en dan met name uit de jaren 80. Het geweldige Subdivisions opent het bal gevolgd door The big money, Force ten en Grand designs. Een overdonderend begin waarbij de duizenden fans al direct in extase zijn. Voor de enkeling die dan nog niet om is doen de heren er met het iets oudere Limelight nog een schepje bovenop. Andere hoogtepunten zijn Territories en het prachtige The analog kid. De albums Signals(1982) en Power windows(1985) zijn dus goed vertegenwoordigd tijdens het eerste gedeelte van de show. Maar ook de jaren 90 komen aan bod middels Bravado en Where’s my thing van het Roll the bones(1991) album. Far cry van het recentere Snakes & arrows(2007) besluit het eerste uur. Een prima moment om tijdens een korte pauze even op adem te komen.
Niet alleen muzikaal is het hoogstaand, ook de beelden en filmpjes die tijdens de nummers getoond worden op een groot videoscherm zijn meer dan de moeite waard en zeer smaakvol en passend in elkaar gezet. Vooral de openingsfilmpjes van zowel de eerste als tweede set zijn hilarisch. Die tweede set staat met name in het teken van het vorig jaar verschenen album Clockwork angels. Het lijkt misschien wat veel om daar maar liefst negen nummers achter elkaar van te spelen, toch verveelt het geen moment. Dat komt mede doordat het uitstekende songs zijn en het optreden visueel spectaculair is. Als ondersteuning krijgt de band hulp van het Clockwork Angels String Esemble die de nieuwe nummers van extra kleur voorzien. Ook die samenwerking pakt heel goed uit.
Daarna is het met Manhattan project en Red sector A weer back to the 80s waarna publieksfavoriet YYZ een eindsprint inzet met louter Rush klassiekers als The spirit of radio en in de toegift het massaal meegezongen Tom Sawyer en Part I, II en VII van het fenomenale 2112. Een geweldig slot van een fantastische avond. Het gemak waarmee de heren op het podium staan en hun kunsten vertonen is een genot om naar te kijken en te luisteren. Lee’s stem mag dan de nodige slijtage vertonen, zijn enthousiasme en basspel vergoeden alles. Lifeson tovert met speels gemak de mooiste riffs en solo’s uit zijn gitaar en Peart staat als drummer al jaren op eenzame hoogte. Het enige smetje deze avond is de opkomst van “slechts” 8500 bezoekers. Helemaal niet slecht natuurlijk maar voor een grote zaal als de Ziggo Dome toch een beetje weinig.