Sabaton – 013 (Tilburg) 11/01/2015

Vanavond is niet echt een doorsnee metal avond als ik in de trein stap en mij richting 013 begeef. Om te beginnen is het een zondagavond, en daarnaast spelen er drie bands. De oorspronkelijke timetable laat een laat begin zien, maar om tegenmoet te komen aan voornamelijk de mensen die met het openbaar vervoer komen is de totale line-up met een half uur vervroegd. Desalniettemin zal het een late laatste dag van het weekend worden. Maar wat echt in het oog springt is de line-up: een heavy metal band, een symphonic metal band en een power metal band: de bands hebben niet echt een gemeenschappelijke deler. Toch prijkt er al een tijdje “uitverkocht” op de site…
Voor een uitverkochte 013 is binnen geraken opvallend soepel: de rij is kort, de controle verloopt snel en binnen een paar minuutjes na het ophalen van mijn kaartje en fotopas sta ik vooraan in de Jupiler zaal. Ik kan mij herinneren dat mij dit wel eens bijna een uur gekost heeft.
De enorme meerderheid Sabaton shirtjes en broeken met wit-grijze camouflage print laten er geen twijfel over bestaan voor wie de meeste mensen komen. Toch zit de zaal al voor aanvang niet ver meer van uitverkocht aan. Ook dit heb ik wel eens anders gezien, zeker als het exacte tijdstip van aanvang van de headliner bekend is dan worden supports nogal vaak overgeslagen. Waar het eigenlijk om gaat: er hangt al een lekker sfeertje als de eerste band het podium op mag.
Het Finse Battle Beast bestaat sinds 2008. In dat jaar wonnen ze de Wacken Metal Battle en heeft de band niet aan belangstelling te klagen gehad: o.a. hebben ze voor Nightwish de Europese tour niet minder dan 21 maal mogen openen.
Voor mij zijn ze echter totaal onbekend, maar ze weten vrij snel na opkomst mijn aandacht te trekken. Vooral zangeres Noora is een echte blikvanger op het podium. Niet alleen door haar looks, maar zeker door de energie die ze in haar performance stopt. Vanuit de fotopit is dat duidelijk te merken: het is moeilijk om haar te volgen als ze constant op andere plekken de voorste rijen van het publiek bespeelt.
Muzikaal gezien ontbreekt enige voorkennis van mij waardoor ik geen nummers (her)ken. Maar als ik het optreden lekker onbevooroordeeld over me heen heb laten gaan kan ik op het einde wel zeggen dat dit zeker blijft hangen!
Het Nederlandse Delain timmert intussen al een flinke tijd aan de weg en heeft nog niet zo lang geleden het vierde studio album “The human contradiction” uitgebracht. Na het tweede album ben ik ze zelf een beetje uit het oog (oor?) verloren. De reden: hun muziekstijl en mijn muzieksmaak komen niet helemaal overeen. Tijdens dit optreden wordt deze persoonlijke kwestie ook weer bevestigd, maar objectief gezien valt er niks aan het optreden aan te merken. Muzikaal klinkt het van begint tot einde top. Een energieke show vol (standaard?) macho poses, en zangeres Charlotte laat horen waartoe ze live in staat is terwijl ze netjes in de volgspots wordt gehouden.
Opvallend detail: gitarist Timo is afwezig als gevolg van een druk schema, en wordt vervangen door Merel Bechtold, een gitariste die ik live al in verschillende bands waaronder MayaN heb gezien. Vanavond heeft Charlotte er een concurrente bij met een hoog blikvanger-gehalte.
De ombouw voor de show van Sabaton duurt iets langer. Begrijpelijk, als je ziet dat er een heuse tank in het midden op het podium staat. Op de plek van de geschutskoepel staat de drumkit, en de tank wordt links en rechts geflankeerd door de nodige extra verlichting. Zoals ik al eerder meegemaakt heb is The final countdown weer het intro nummer, en een luidkeels “tu tu tu tuuuuu” vanuit de zaal volgt. The march to war wordt door de band gebruikt om het podium te betreden, en met Ghost division wordt de set geopend.
Bij de meeste bands zie je dat de stemming gedurende het optreden stijgt, zeker als er met wat minder populaire nummers begonnen wordt en de klassiekers ingezet worden. Zo niet bij Sabaton. Met de intro is de spanning al tot aan het maximum opgevoerd, en bij de eerste klanken van het openingsnummer staat de 013 al te dansen op z’n grondvesten als 2000 paar handen de lucht ingaan, 2000 bezoekers beginnen te stuiteren en 2000 kelen opengaan om de teksten van voor naar achter mee te zingen. De sfeer tijdens de support acts was al gewoon goed te noemen, een gekkenhuis is nu meer op z’n plek. De enige band die ik meegemaakt heb die dit ook zo voor elkaar krijgt is Airbourne…
Het eerste deel van de set bestaat uit weinig gepraat en een aantal vaste nummers: achtereenvolgens krijgen we To hell and back, Carolus rex, 40:1 en Gott mit uns te horen. De publiekelijke deelname verzwakt geen moment, en het wordt al snel duidelijk dat de band hier ook van geniet. Joakim deelt de zaal mede dat hij dit niet op een zondagavond verwacht had. Het luidkeels scanderen van de zaal doet aan een voetbalwedstrijd denken, zeker als op momenten “Always look on the bright side of life” en “Bier en tieten” ingezet wordt. Waarop de zanger aangeeft weinig Nederlands te kennen, maar dat hij dit toch echt wel kan verstaan…
Een ander hoogtepuntje in de set is als Joakim met Thobbe gaat duelleren op gitaar en we o.a. stukjes Michael Jackson en Metallica voorgeschoteld krijgen.
Als altijd heeft de zaal invloed op de setlist van de band: op diverse punten kan er gekozen worden tussen 2 nummers of dat ze een nummer in het Zweeds of Engels willen horen. Zo geeft een blik op de setlist van gisteren geen garantie op de setlist van vandaag, en is een Sabaton optreden altijd gedeeltelijk een verassing. Dit zouden meer bands moeten doen!
Het is geen verassing dat de zaal er geen genoegen mee neemt als de band na iets meer dan een uur het podium verlaat. De toegift is een take it or leave it aangelegenheid: hier heeft het publiek geen invloed op. Maar met Night witches, Primo victoria en Metal Crüe zal niemand klagen.
Of je van power metal houdt of niet, een optreden van Sabaton is een belevenis. Een band die op bijzonder hoog niveau presteert, een publiek wat uitzinnig is en de wederzijdse interactie waardoor in een grote zaal eigenlijk een intiem feestje plaatsvindt. Als ik terug loop naar de trein vraag ik mijzelf serieus af of ik het beste optreden wat ik in 2015 ga fotograferen wellicht nu al achter de rug heb…