Vanavond zijn we voor een lekker stevig avondje heavy metal in de Tilburgse poptempel 013! De deuren zijn lekker op tijd open gegaan en de zaal is goed gevuld. Dit klopt ook wel, want de venue is helemaal uitverkocht. De Zweden hebben dit vorig jaar ook al een keer geflikt in Tilburg, waarbij het concert eindigde met Joakim (de zanger van Sabaton) met zijn broek op zijn hoofd in plaats van waar deze eigenlijk hoort. Als support hebben ze dit keer niets minder dan hun landgenoten Bloodbound meegenomen en ook zijn ze vergezeld van de welbekende band Alestorm. Dit belooft dus een flink feestje te worden.
Als eerste begint het Zweedse Bloodbound met een flinke dosis heavy metal, voorzien van een aardig melodieus tintje. Deze wordt vooral versterkt door de toetsenist en het gebruik ervan, wat goed klinkt. De toetsenist zorgt ook voor vocale ondersteuning, die de zanger af en toe ook wel nodig heeft. Hij is lang niet slecht, maar het kan wel een stuk overtuigender. De bas staat ook redelijk hard en overstemt wel het een en ‘t ander. Desalniettemin doet de band het goed bij het publiek. Deze klappen flink mee en hier en daar beweegt het lekker. When the Kingdom will Fall blijft als song wel hangen. Deze is wat trager, er ligt wat meer gevoel in en doet misschien iets te veel aan Sabaton denken, maar klopt met het plaatje wat er staat. De volgende In the Name of Metal is daarentegen weer een veel steviger nummer, waar de stem van de zanger een paar lekkere hoge uithalen voor elkaar krijgt. Tijdens het nummer Moria ontstaat er zowaar al een klein pitje. De afsluiter is de titelsong van het eerste album Nosferatu. Tijdens de intro krijgt de zanger op het podium een bezoekje van de duivel! Wat later pas opvalt is dat de zanger zelf ook een paar horentjes op z’n hoofd heeft staan. Onder luid applaus verlaat de band uiteindelijk het podium. Begon wat traag, maar blijkt al met al dus toch wel een zeer goede opwarmer voor wat er nog komen gaat vanavond.
De volgende band op deze heavy avond zijn een stel Schotse metal piraten, ook wel bekend onder de naam Alestorm. Voor dat de band ook maar een voet op het podium zet, wordt er een enorme badeend midden op het podium gezet. Dat deze band een flinke schare fans heeft is wel duidelijk, het publiek scandeert luidkeels de naam van de band. Vanaf de eerste noot is dit een grote feestelijke chaos. Het publiek zingt uit volle borst mee en de pit hoef je niet te zoeken. Met Keelhauled zit de vaart er dan ook meteen in. Met deze band aan het roer is het zeker, zodra de boot vertrekt meert ie niet gauw meer aan. Waar het bij Magnetic North ontaard in een springfestijn, is het bij Shipwrecked weer een grote pit, waar de zaal bij Nancy, the Tavern Wench ineens een grote wiegende roeiboot lijkt. Het feestje is compleet en als je hier niet bij was, dan baal maar flink en zorg dat je ze de volgende keer niet mist. Het levert je gegarandeerd pijn in je nek, misschien wat blauwe plekken, maar zeker een grijns van oor tot oor op. De zanger vraagt het publiek op een gegeven moment of we misschien denken: What the f*ck is up with the duck? De uitleg die volgt klopt wel met de denkwijze die we van ze gewend zijn: “We all went insane and thought this to be a good idea!” Gezien de reactie die volgt vanuit het publiek is Tilburg het hier dus wel mee eens. Bij Walk the Plank is de intro goed voor een cirkelvormige wall of death, met een of twee gekkies in het midden. De grote badeend op het podium houdt het niet langer uit op zijn plek. Deze valt voorover en wil niet terug naar waar hij stond… Dan maar het publiek in! The Sunken Norwegian wordt gelijk aangepast, in de tekst hoor je nu “One more duck, at The Sunken Norwegian.” Christopher geeft het Nederlandse publiek flinke credits: “So much for a serious metal show!”. Dat krijgt je met, zoals hij dat noemt, “weird duckloving Dutchies”. We are here to drink your beer is het volgende fuifnummer, gevolgd door Hangover (een cover van Taio Cruz), waarbij de residentiële “duck technician” op akoestische gitaar mee komt spelen. Captain Morgan’s Revenge ontaard weer in een flinke wall of death, waar ook duck weer een onderdeel van uitmaakt. Als laatste komt Rum, maar van duck is in eerste instantie geen spoor meer te bekennen. Hij wordt even later, zo plat als hij intussen is, gebruikt om iemand omhoog te gooien, als ware het brandweerlieden! Helaas komt er, zoals bij ieder feest, een eind aan… Hopelijk tot heel erg snel!
Zoals altijd opent Sabaton met The final countdown van Europe, integraal. Op zich al een lekkere opwarmer, want werkelijk iedereen in de zaal kent het uiteraard en blehrt het lekker mee. De band opent dan met Ghost Division en wat gelijk opvalt is dat de zanger erg goed bij stem is, het klinkt als een klok. Dit geldt niet alleen voor hem, maar voor de rest van de bandleden ook. De zaal is mega enthousiast en er breekt dan ook meteen een flinke mosh pit uit. Het gaat verder met Far from the Fame, wat zelfs het publiek op het podium doet springen. Na Uprising begint het publiek gelijk met het zingen van de tekst: “Broek uit op je hoofd, broek uit op je hoofd!!”. Joakim smeekt het publiek of hij in ieder geval voor 90% van de show zijn broek aan mag houden. Alsof dit nog niet genoeg is, begint het publiek bijna onverstoorbaar het deuntje van Swedish Pagans te neuriën. Joakim krijgt er geen woord tussen en kan dus niet anders dan het nummer doen, wat het publiek natuurlijk fantastisch vindt. De band zwicht voor de druk en speelt alsof het een lieve lust is, onder het gezang van het publiek. Na Midway, waarvan Joakim beweert dat ze die niet vaak spelen, krijgt de drummer een heel kort aandachtsmomentje aangezien de rest van de band heel even het podium af is en zet Resist and Bite in. Al heel snel is de rest van de band natuurlijk weer terug op het podium.
Na de enorm energieke set van de maffe Schotten komt de set van Sabaton wat kalmer en beheerster over, niet dat het slecht is, zeker niet! Joakim vertelt dat het ergens deze week de 10e verjaardag is, van het optreden van de band in Nederland. Hij laat hierbij ook een gouden plaat zien, gekregen van de Nederlandse fanclub. Ter ere van dit jubileum doet de band ook een speciaal nummer in de vorm van Hellrider. Als hulp komt ook toetsenist Frederik van Bloodbound extra het podium op, om het nummer net dat extraatje te geven wat het nodig heeft. Als dit nummer klaar is krijgt Frederik nog wat extra aandacht en applaus als hij weer van het podium gaat. De set gaat even zonder Joakim verder met Gott mit uns, aangezien hij wel wat rust kan gebruiken. Hij vraagt namelijk om de gitaar van een van de heren om Resist and Bite te spelen… Bij de rest van de set is hij er uiteraard weer bij, met uitzondering van de Scorpions cover Wind of Change, die solo door Chris Rörland wordt gespeeld. Veel van de favorieten komen voorbij, waaronder Attero Dominatus, Soldier of Three Armies en The Art of War. Als laatste song wordt To Hell and Back neer gezet, waarna de band ons een fijne avond wenst en gauw van het podium verdwijnt.
De encore laat echter niet lang op zich wachten. Met machtig gedreun dient zich het heerlijke Night Witches aan gevolgd door, jawel, “broek uit op je hoofd, broek uit op je hoofd!” Als Joakim dan inderdaad aanstalte maakt en zijn broek los knoopt is de zaal te klein. Zeker als eenmaal tijdens de halve stripact blijkt dat meneer zeer slim twee broeken over elkaar aan blijkt te hebben!! Hij zet de uitgetrokken broek uiteraard even op zijn hoofd, maar gaat al gauw over op het volgende gedeelte van de toegift: Primo Victoria. Ook hierbij staat de zaal compleet op zijn kop staat en met man en macht springt men op de maat van de muziek mee, van voor tot achter en van boven tot onder, werkelijk heel de zaal is los! Als het publiek dan nogmaals begint met broek uit op je hoofd zegt hij toch echt nee en zet het allerlaatste nummer van de avond in, in de vorm van Metal Crüe. Hiermee komt een fantastische metal avond ten einde en de band neemt zijn wel verdiende buiging. Terwijl er al wat mensen de zaal uit lopen haalt Joakim het uiteindelijk toch in zijn hoofd om ook broek nummer twee uit te trekken en deze als hoofd tooi te gebruiken! Het publiek geeft hem alsnog een waanzinnig applaus en kan hiermee uitermate tevreden naar huis. Wat wil je nou nog meer dan Joakim in z’n boxers op het podium?