Sabaton – The Last Stand

Never change a winning team is een bekend gezegde. Voor Sabaton is dit ten dele waar. Ten tijde van het album Carolus Rex besloten bassist Pär Sundström en zanger Joakim Brodén om de voltallige, toch succesvolle, line-up te vervangen.
Tekstueel heeft de band een kleine wijziging gemaakt. De titel van het album The Last Stand staat als thema centraal in de nummers op het album. Werd er op vorige albums voornamelijk georeerd over gevechten en heroïsche veldslagen; op The Last Stand staan de afzonderlijke (bekende) laatste strijdkrachten in diverse bekende oorlogen/veldslagen centraal. Wat dat betreft kan The Last Stand in historisch perspectief gezien worden als een aantrekkelijk luisterboek dat in vogelvlucht de strijd rond Jeruzalem, Schotland en beide wereldoorlogen bezingt.
Ten aanzien van de ‘battlemetal’ die Sabaton speelt, is er weinig veranderd op dit laatste album. Het geluid is van tijd tot tijd lekker bombastisch, uptempo, maar ligt voornamelijk gemakkelijk in het gehoor. Meer van hetzelfde zou je kunnen zeggen. Het titelnummer The Last Stand bijvoorbeeld bevat de zo welbekende Sabatonsound dat het zeker op het podium goed zal doen en naadloos past in de setlist van de band. Ook in Blood Of Bannockburn, waarin de strijd om Schotland centraal staat, is het genieten van het geluid van de band. Over de hele linie klinkt het niet vernieuwend, maar de toevoeging van doedelzak en orgel passen niet alleen goed in de sfeer van het nummer, het is binnen de geschiedenis van Sabaton de eerste keer dat zij zich zo’n uitstapje veroorloven.
De nummers The Lost Batallion, dat als eerste nummer gelanceerd werd, en The Last Battle verhalen over de beide wereldoorlogen. Juist door de gangbare melodie, het opzwepende ritme en knap gitaarwerk van Thobbe Englund en Chris Rörland, laat Sabaton deze vreselijke tijden herleven in een aantrekkelijk en gangbaar karakter. Met nummertjes van gemiddeld drie à vier minuten luistert het album lekker weg. Qua tempo liggen er kleine verschillen. Het Winged Hussars is wat langzamer en zwaarder van aard, terwijl vooral drummer Hannes van Dahl zich even lekker mag uitleven in de uptemponummers Rorke’s Drift en Hill 3234.
Je kunt van The Last Stand uiteindelijk van alles vinden. Je kunt vinden dat Sabaton de veilige weg heeft gekozen muzikaal gezien; je kunt vinden dat ze een truukje tot in den treure uitkauwen; je kunt ook vinden dat Sabaton ook op The Last Stand doet waar ze goed in zijn, namelijk aantrekkelijke uptempo power ‘battle-mattle’ spelen. Ik kies voor de laatste optie. The Last Stand mag dan een beetje voorspelbaar klinken. In de (slechts) 37 minuten dat het album duurt, word ik nieuwsgierig naar de verhalen rond de nummers en geniet ik van de muzikale setting waarin ze geschreven zijn.
De band die onophoudelijk lijkt te werken, heeft fikse plannen ten aanzien van veroveren van de wereld. Nadat ze hun eigen feestje hebben gevierd op het drie-daagse Sabaton Open Air, zullen ze op diverse grote festivals en in diverse landen de komende maanden te zien en te horen zijn. Zonder twijfel met veel succes. The Last Stand past mooi in de discografie van de band en laat een band horen die nog lang niet klaar is.