Sahona – Sahona

Hee, een soloplaat van Charly Sahona, gitarist van de Franse proggers Venturia. Met nog een gitarist erbij, Fabien Paraillac, en ‘where two guitar virtuosos are exchanging solos’. Daar heb ik wel zin in!
Met Sahona, niet zijn eerste soloproject overigens, slaat hij een duidelijk andere weg in dan met Venturia. Logisch ook, want waarom zou je anders een soloproject beginnen? Sahona is gitarist, zanger, toetsenist, songwriter en producer op dit album, dus de naam soloproject is niet overdreven. Het is een soort elektropoprock met progressieve randjes en verrassend genoeg relatief weinig gitaristisch kunst- en vliegwerk, ondanks die wervende tekst over gitaarviruozen die solo’s uitwisselen. De nadruk ligt daarom op de liedjes en Sahona’s stem.
Met die liedjes is niet zoveel mis. Coupletje-refreintje, met memorabele riffs en hooks en bovendien vakkundig uitgevoerd door Sahona en kompanen. Wel is er een overmaat aan mid-tempo liedjes, zijn de riffs vaak nogal hoekig en is het van een Coldplay-achtige braafheid. U2 lijkt in de composities ook niet zelden een invloed. Een track als “Fires Of Passion” heeft flink wat aan gitaarsolo’s, maar er omheen is het allemaal nogal gewoontjes, en dat had ik niet verwacht. Afgezien van het leidende gitaarloopje is het allemaal niet zo bijster spannend. Dat is een euvel waar ook menige andere track aan lijdt. “Little Jack” begint bijvoorbeeld als een rauwe rocktrack, maar valt ook wel snel terug in de hoekige riffs van de rest. Elf tracks lang lijkt Sahona een geluid neer te willen zetten voor grote stadions en een grote lichtshow. Alleen heb je er op een album geen lichtshow bij en valt het gebrek aan subtiliteit dan nogal op.
Pas naar het einde toe komt het meer progressieve spul en gaat het wel eens wat richting Gazpacho en aanverwanten, zoals in “I’m Alive”. Daarmee wordt ook het gitaarwerk wat spannender. Maar tegen die tijd heb ik het wel gehad met deze Fransoos. Daar komt bij dat ik hem als zanger slecht trek. Zijn stem is niet slecht, maar de nasale, wat zeurderige zanglijnen gaan me na verloop van tijd flink tegenstaan. Een indie- of new waveliefhebber zal er niet zoveel problemen mee hebben. Het is een kwestie van smaak – en de mijne is het niet.
Op Sahona wordt met groots geluid heel knap gedaan alsof het veel voorstelt, maar het valt wat mij betreft in dezelfde categorie als Coldplay: die van de met bombast versluierde leegheid. Jammer, ik had er veel meer van verwacht.
[youtube id=”W3zHpLRZZ-g”]
Sahona op Facebook