Liefhebbers van Whitesnake, Journey, Europe en andere jaren tachtig rockmuziek kunnen hun hart ophalen met het nieuwste album van deze in 2016 opgerichte band. Gitarist Frank Pané, tevens de bandleider, heeft voor het nieuwe album wat wijzigingen aangebracht in de line up. Naast drummer Berci Hirleman zijn er drie nieuwkomers: toetsenist Ernesto Ghezzl Eros Ramazotti, Gotthard), bassist Rico Bowen (Paul McCartney, Madonna) en zanger Jacopo Meille (Tygers Of Pan Tang). Pané heeft bewust gekozen voor twee muzikanten die hun vaardigheden ook buiten de hard rock en heavy metal wereld hebben laten zien.
Same Ol’Song opent zonder enige waarschuwing in de hoogste versnelling het album. Uptempo drumslagen en razendsnel snarenwerk kenmerken het nummer. Meille drukt zijn stempel op het nummer, zoals hij dat met alle nummers op dit album zal doen. Standing On Top doet qua tempo een klein stapje terug. De vergelijking met de jaren tachtig rock is absoluut te rechtvaardigen, luister ook maar eens naar Early Light Of Day of The Hammer Of The Gods.
I Can’t Wait is een nummer met een langzame melodie en ruimte voor rustige solo’s. Het is geen ballad maar zeker beduidend meer ingetogen dan de andere nummers. Direct daarna gaat het in Stone Cold Sober weer snel voorwaarts, net als in Call It Love en Wall Of Sound.
De band levert een uitstekend album af, ruim vijftig minuten op de jaren tachtig gebaseerde rocknummers die de fan zal laten watertanden. Niet allemaal even vernieuwend, maar soms hoeft dat ook niet. Af en toe mag je best op safe spelen.