Gitarist Paul MacNamara weet over dit Salem-album te vertellen dat er wat meer scherpe randjes zitten aan de voor het overige melodieuze heavy metal, maar dat valt best mee, vooral in pakweg de eerste helft van het album. Die grossiert in eerder smoothe, afgelikte heavy metal zoals die van Rainbow en Deep Purple. De tweede helft gaat dan toch iets agressiever, maar blijft hangen in een brave versie van de vroege albums van Iron Maiden, Saxon, Angel Witch of Girlschool.
De opbouw van sommige nummers en de refreintjes geven het geheel soms een heel ‘Amerikaanse’ touch en de powerballads lijken soms uit de koker van Jim Steinman (Meat Loaf) te komen. Met name I’m The One en Stay With Me gaan in die richting. Lest We Forget had dan weer van Alice Cooper kunnen zijn. In de andere nummers herken je dan wel meer de typisch Britse stijl van klassieke heavy metal. Taking Control is een prima single.
De melodie is nog steeds wat de songs van Salem draagt. De composities en de solo’s zijn degelijk, maar blazen je niet van je sokken. Het is allemaal niet vernieuwend, maar Salem brengt het wel met veel liefde en veel overtuiging. In hun genre behoren ze met dit album tot de top. Het is misschien wat laat in hun carrière, maar de kwaliteit van hun albums gaat nog steeds in stijgende lijn.
Salem komt geregeld naar Nederland en ook België voor optredens. In december van vorig jaar stonden ze nog op het Belgische NWOBHM-festival Blast From The Past in Kuurne, met o.m. Girlschool, Diamond Head, Tytan en TysonDog. In 2016 stonden ze in Amstelveen op het podium voor Heavy Metal Maniacs, met o.a. Savage en RAM, en twee jaar eerder speelden ze op het Very ‘Eavy Festival met Tygers of Pan Tang en Killer. Met een fijn album als Attrition onder de arm zullen ze zeker en vast de nog steeds aanzienlijke groep fans van NWOBHM weten te plezieren.