Veel doomy Black Sabbath invloeden en een behoorlijk gruizige, psychedelische, soms ronduit rommelige, slordige productie die het geheel een eind zestigerjaren underground sfeer meegeven; dit mag je geloof ik proto-metal noemen. Saltpig is echter geen afgestofte dinosaurus, maar gemaakt door het duo Fabio Alessandrini (Annihilator) en Mitch Davis (o.a L.A. Guns).
Een beetje ondefinieerbaar artwork; je weet niet wat je moet verwachten. We beginnen met lompe, zwaar aangezette riffs en een meestentijds van ver komende stem die klinkt als door een met schimmels en roest aangetaste tunnel. De associaties aan underground varianten van Black Sabbath, Blue Cheer en meer van deze muzikale richting doemen snel op. De “vrolijk” stemmende titels helpen daar ook wel bij; Satan’s War, Demon, en When You Were Dead, om er een paar te noemen, zeggen het denk ik wel. Opener Satan’s War is toch een aardige mix van ouderwetse gruizige rock en meer recente psychedelische stoner, het navolgende Demon heeft ook nog een stukje boogie in huis en alle ingrediënten komen heel rauw en direct binnen. Burn The Witch tapt echter ook uit het punky wave vaatje; een kille sfeer krijgt hierdoor nog meer nadruk. Het gesproken filmische fragmentje aan het einde is grappig, maar de fade-out duurt veel te lang. Klapstuk is echter wel het bijna twintig minuten durende 1950, het duurt ruim twee minuten voordat dit gevaarte op stoom is, maar dan ploegt en dreint het ruim een kwartier voort in al zijn chaotische hevigheid, en neemt weer ruim twee minuten voor het uitgalmen. Dit is erg lekker, maar zal niet voor een heel groot publiek weggelegd zijn.