Sam Chetan-Welsh (Ithaca): We proberen te veranderen hoe mannelijkheid wordt gezien

Het engelse Ithaca is niet bepaald een doorsnee  metalcore/hardcore band. Hier niet het standaard clubje  stoere, witte kerels op het podium, maar  getinte heren gehuld in lichte kleding met glitters op het gezicht. Een volslanke frontvrouw  van Arabische afkomst in een oranje jurk, maakt de bezetting compleet. Zangeres Djamila Boden Azzouz is tevens biseksueel en die diversiteit is mede het handelsmerk van de band. Ze dragen hun boodschap heel uitgesproken uit, dus daar wilde ik graag meer van weten.  Ik mocht ze interviewen net na hun show in Willem Twee, Den Bosch. Djamilla voelde zich niet lekker na de show dus ik sprak met gitarist Sam Chetan-Welsh.
 
Hoe was de tour tot zover?
Het is erg leuk om weer in Europa te zijn. De pandemie gooide roet in het eten toen we eerder door Europa wilden gaan touren, maar gelukkig kan het weer. We waren eerder al eens in Amsterdam en Haarlem en vinden het leuk terug in Nederland te zijn nu. We gaan ook naar, o.a., Polen waar we nog niet eerder waren.
 
Ik vind de uitgesproken,  visuele kledingstijl van jullie, met de glitters bij de heren en de oranje jurk bij Djamilla geweldig. Waar komt die stijl vandaan?
We proberen met Djamilla die goddelijke, vrouwelijke kracht uit te beelden. Ze straalt zoveel kracht uit en daar wilden we met doorns en kronen op voortborduren, alsof ze een koningin is. Je zult zien dat zij altijd op de voorgrond staat, met de rest van de band er achter als een soort muur die haar ondersteund. Op foto’s zul je ook zien dat we altijd heel dicht bij elkaar staan, we houden bijna elkaars handen vast en verbeelden zo kracht. Niet in een stoere vorm, niet gerelateerd tot spierkracht, maar op een intieme manier. Daarnaast is het gewoon goed om een duidelijk visueel aspect te hebben vanuit mode en design om simpelweg op te vallen.
 
Djamilla draagt touwen over haar lichaam, geknoopt zoals in de Japanse bondage stijl Shibari. Waar komt dat vandaan?
Op de eerste plaats vindt zij dat gewoon tof. Daarnaast is de wereld van Shibari er eentje waar vrouwen vaak de controle hebben, in tegenstelling tot veel andere kanten van bondage. Ze draagt dit dus om die goddelijke vrouwelijke kracht te illustreren .
 
Ik vind het mooi hoe jullie heavy, hardcore-georiënteerde muziek maken maar vanuit een kwetsbaar, totaal niet macho perspectief.
Ja, dat is wie we als mens ook zijn. We proberen te veranderen hoe mannelijkheid wordt gezien. We proberen anders te zijn en dingen te veranderen. 
 
Toch bestaat de metalcore/hardcore scene nog steeds voornamelijk uit  witte, stoere mannen. Hebben jullie veel negatieve reacties gekregen?
Je hebt wel gelijk ja. Afgelopen paar jaar hebben we echter wel verbeteringen gezien. De atmosfeer is nu wel anders dan toen we begonnen. Vroeger was het allemaal stoere jongens werk en we vielen wel heel erg op. We hebben daar zeker ook wel gezeik mee gehad. Mensen hebben racistische, seksistische dingen gezegd. We hebben mensen ons optreden zien verlaten. Om die redenen zijn we nu denk ik zo agressief en in your face op het podium. We kijken het publiek recht in de ogen. We dwingen respect af, we laten ze weten dat het ons niet uitmaakt wat ze van ons vinden, dat we ons ding toch wel doen. Vanwege wie we zijn moeten we elke show onszelf ook honderd procent geven en weten te overtuigen. 
 
Jullie zijn niet helemaal in één hokje te plaatsen. Er zijn elementen van post-hardcore en metalcore maar dat lijkt de lading niet helemaal te dekken. Wat vinden jullie zelf?
We bestaan uit vijf heel diverse, creatieve geesten. We groeiden allemaal wel op met nu metal, hardcore en post-hardcore. Dus toen we de band begonnen was dat de stijl waarin we speelden. Dat was een prima manier om onze emoties te uiten toen we jonger waren. Tegenwoordig maken we meer gebruik van andere invloeden vanuit het hele muzikale spectrum. Ik wil niet meer in een hokje passen. We zetten flinke stappen voorwaarts op dat gebied met de nieuwe nummers. We willen ook meer dan gewoon een band zijn. We willen emoties, gevoelens meenemen naar het podium en daar meer een beweging vormen, een solidair geheel.
 
Het is knap hoe Djamilla zowel de clean als harsh vocals doet.
Ja, dat vergt best veel. Live moeten we onze arrangementen daar nog steeds een beetje op aanpassen. We hadden meer verschil tussen licht en donker nodig op dit nieuwe album. Onze intentie was om een breder kleurenpalet te gebruiken muzikaal gezien. Daarom putten we uit verschillende kanten van onszelf, zowel onze agressieve als meer gereserveerde kant. Vandaar dat de screams harder zijn dan ooit en de cleans subtieler dan ooit. 
 
Foto’s: Ton Dekkers / Interdependent Photo