Na een aantal jaren een zeer succesvolle reeks festivals in Hasselt en Maastricht, werd er voor 2025 een pilot van het Samhain festival in het Antwerpse Trix aangekondigd. En dat in het voorjaar? Samhain is namelijk van oorsprong een Keltisch Nieuwjaarfeest dat eind oktober wordt gevierd. Maar hee, het concept Samhain Festival met veel Doom-, Black-, Sludge- en een vleugje Deathmetal, dat kan gewoon niet falen!
Dus op naar Antwerpen voor 2 dagen dikke gitaarriffs, scherpe grunts en koud bier.
Met de eerste pint in de hand naar het podium “Café”, waar het jonge drietal Dodentocht uit Eindhoven het festival mag openen. En hoe! Met hun logge en zware mix van death en doom, blazen ze meteen al het stof uit je oren. Wat een eer dat ze hier mogen staan, en dat laten ze niet onbeantwoord. Niets rustig aan opwarmen, maar een ram-harde opmaat voor de rest van het weekend. Het optreden wordt erg goed ontvangen door de eerste festivalgasten, die er duidelijk zin in hebben.
Omdat dat op de line up steeds 2 bands recht tegenover staan op “Café” en “Club”, wordt het een weekend van lastige keuzes maken en veel heen en weren in de leuk opgezette Concertzaal.
Het Duitse Ahab is de eerste band op Mainstage en geeft een zeer gedegen show weg voor een ietwat rustige zaal. Gelukkig loopt het festival de komende uren gestaag wat voller. Maar het is niet uitverkocht, en met de vele ruimtes in- en om Trix, is het prettig bewegen en hoef je nooit lang bij de bar te wachten.
Maar snel, de trap óp, want de Zwolse formatie Shagor staat op podium Club. Hun laatste album Lyksalver is nog niet zo gek lang uit maar de band klinkt als een geoliede machien. Met drummer J. achter de toms en bekkens is dat niet zo gek. Wat een heerlijke fills, dubbele bass en ritmes uit alle hoeken. Continu goed gebruik makend van zijn cymbalen en andere hardware is het geweldig om te zien en horen. Zo vroeg op de dag al 1 van mijn hoogtepunten!
Even bijkomen en rap weer trap áf naar Mainstage, waar het Duitse The Ruins Of Beverast hun album Unlock the Shrine uit 2009 integraal spelen. Gelukkig hoeft frontman Alexander von Meilenwald niet te haasten want ze staan 1 uur en 20 minuten gepland. Als altijd klinkt deze band zeer goed op elkaar ingespeeld en geeft een geweldig staaltje muzikaliteit weg! Helaas roept de blaas dat het tijd is om even een sanitaire stop in te lassen, en zo mis ik de laatste minuten van de show.
Dan is daar het eerste blok van bands welke gelijktijdig spelen, en mij zo voor lastige keuzes zet. Sunken staat op Club en tegelijk speelt GGU:LL in het Café. De keuze is gemaakt en ik ren wéér de trap op om Sunken hun kunsten eens te zien. Halverwege besluit ik toch ook nog even wat van GGU:LL mee te pikken, dus vlieg de trap weer af naar Café. Duidelijk is dat een dergelijke festival goed voor de stappenteller is! En zo pak ik toch 2 heerlijke bands mee.
De volgende op programma is Cult of Fire uit Tsjechië. Die heb ik vaker gezien en besluit ik even de inwendige mens te voorzien van vast voedsel.
Als ik dan na 15 minuten met baard vol currysaus en te weinig servetten, de mainstage inloop, ben ik even in de war. Dit is helemaal niet Cult of Fire! Maar Thy Light die veel later stond gepland… Balen, 1e kwartier gemist. Maar goed, we zijn er!
Tussendoor wordt bekend dat door ziekte Anaal Nathrakh heeft moeten afzeggen en dat er geschoven is in het programma. Doodswens is zowaar opgetrommeld om het gat te vullen!
Mijn grote waardering voor het snelle handelen van Doodswens: dat ze een festival op zo’n korte termijn uit de shit helpen, en ons natuurlijk trakteren op een onverwachte show. Geen smink en bloed dit keer, maar een hele open, cleane setting! Drummer en vocalist Inge oogt bij het introritueel wat zenuwachtig, maar de rookschaal die vlam vat, zorgt dan ook voor wat ongemakkelijke momenten. Als ze eenmaal afslaat voor het eerste nummer is de spanning weg. Ik herken maar 2 nummers uit de set en het blijkt dat we getrakteerd zijn op een sneak preview van hun volgende album. Dit smaakt naar meer! Op de vraag wanneer het album uitkomt antwoord ze stoïcijns “zodra het is opgenomen”. Ons geduld zal vast worden beloond!
Op hetzelfde podium staat later het Franse The Great Old Ones met atmosferische post black. Het is een heerlijk bombastisch, langdradig geheel waar je regelmatig weg kunt dromen.
En mocht de droom te lang duren, is daar een uurtje later het “ Antwaarps” Bütcher om je bruut uit je droom te schoppen! Met een heel afwijkende stijl dan de gemiddelde band van vandaag, persen ze bij iedereen het laatste beetje energie er uit met een heerlijke set vol passie. Gooi King Diamond, Thrash, NWOBHM in een blender, gooi er een scheut speed bij en top het af met een goede dosis plezier. Dat is wat ik zo kan samenvatten. Heerlijke snelle, rete strakke nummers. Bijzonder zijn de vocalen van Ruben Luts! Hoog en loepzuiver!
Een energieke afsluiter van de eerste festival dag, morgen weer!!
Zondag
Met een fris gepoetste bakkes gaan we zondagochtend weer op pad naar de Trix, waar rond de klok van 13:00 de jonge gasten van Witchfukker uit Nederland, de stijve spiertjes weer wat los gaan maken. Hun energieke mix van Thrash- en Black metal zorgt voor goede ochtend gymnastiek, de hoofdjes schudden er flink op los. Net als gisteren een prima opwarmer van de dag op het podium van het Café.
Met een wederom nog minimaal gevulde Main begint het Noorse Vemod aan hun set, maar gelukkig loopt het gestaag wat voller gedurende het optreden. Mochten er nog metalheads slaap in hun ogen hebben, dit is eigenlijk wel ideale muziek om rustig wakker te worden. Geen energie zoals bij Wichfukker, maar dromerige, sferische Black metal. Er is weinig tot geen interactie met het publiek waardoor het wat tam blijft in de zaal.
Gelukkig staat er daarna het Sludge gezelschap Modder in het café om het tempo wat leven in te brengen. Dikke, vette gitaar en basrifs, lange tegendraadse tempo’s en stevig drumwerk. Zoals de naam van de band doet vermoeden, moddervet. De mannen leven zich goed uit op het podium, en regelmatig moet de gitarist op zijn hoede zijn om niet de basgitaar van bedenker en frontman Maurice van de Es in zijn nek te krijgen. Dat zijn de charmes van een klein podium denk ik dan. Maurice heeft geen microfoon nodig om tussen de nummers het publiek mee te krijgen, en schreeuwt zo af en toe wat het publiek in. Hun enthousiasme wordt gewaardeerd en niet voor niets is het kleine zaaltje propvol gelopen.
Na een klein stukje van de Post metal van Pothamus te hebben meegekregen sta ik alweer in het Café. Niet perse omdat dat de bar dichtbij is, maar hee, gemak dient de mens!
BLÓĐ (of is het Blóð?) uit Frankrijk speelt inmiddels. Omdat ze geen drummer hebben, maar drumsamples of -computer, klinkt het ritmisch soms wat stijfjes. Maar eerlijk is eerlijk, de overal sound is erg goed, en frontvrouw Anna Lynn kan zowel clean, als met grunt/screams goed uit de voeten. Ik heb mij over het niet aanwezig zijn van een drummer heen gezet. Het kan. Maar toch mis ik iets…
En dan, na een korte frisse neus in de wind, op naar Main, want Hellripper wacht op niemand. Toch wel 1 van de bands die ik graag wilde zien. Het gebrek aan interactie met publiek bij andere bands, wordt in 50 minuten ruimschoots recht getrokken door oa geestelijk vader en frontman James McBain. Waar hij eerder op de dag bij zijn merch-tentje weg zat te dromen… hier spat de energie af! Thrash, met een vleugje Black, niets moeilijks, maar heerlijke harenzwaai-beuk-moshpit muziek! Super om zo’n band te programmeren in deze line up. Een welkome afwisseling, en als je van old school gitaarwerk, schreddende- en springende gitaristen houdt, is dit top! Laatste 6 minuten: 3 nummers, en tussendoor nog tijd om het publiek op te zwepen… dat zegt genoeg.
Opvolgend ren ik van Club naar Cafe om zowel van Imha Tarikat en Crouch wat mee te krijgen. De eerste van de twee spreekt mij iets meer aan, lekkere energieke Black metal met een atmosferisch laagje.
Dragged into Sunlight uit de UK zorgt voor een overweldigende stroboscoopshow, die op de blastbeats van de drummer het publiek in gejaagd worden. Veel van de bandleden zien we niet, ze staan meestal met hun rug naar ons toe, vlakbij hun versterkers. Het is muzikaal erg sterk, maar de vermoeidheid slaat toe en de knipperende felle lichten beginnen op mijn zenuwen te werken. Beetje too much naar mijn mening.
Gelukkig kunnen we bij Groza in het donkerste van de ziel gaan kijken en is alleen de muziek die zorgt voor oplopende extase. De Duitsers zetten een strakke show neer met hun typische Black metal. Het is melodisch, hard, en snel. Geen old school stofzuiger sound, maar vol, dik. Lekker luisterbaar en voor mij als afsluiter van deze prachtige editie Samhain een prima einde.
Istvan Bruggen, Thanks voor de foto’s wederom man!!