Santeri Kallio (Amorphis): Het is als polsstokhoogspringen, de lat wordt elke keer hoger gelegd

Het Finse Amorphis is maar liefst al 30 jaar actief in metal. Hun stijl veranderde door de jaren heen, maar elk album was eigenlijk wel succesvol. Deze maand verschijnt de opvolger van het populaire album Queen Of Time in de vorm van Halo. Ik sprak met toetsenist Santeri Kallio over het nieuwe album en zijn favoriete instrument.
Ik zag een filmpje op Youtube waarin je een nummer speelde op een heus kerkorgel, in de kerk. Hoe heb je daar toegang tot gekregen?
Dit is het vierde album dat ik speel op een kerkorgel. Ik kreeg toegang tot het orgel doordat ik werd gebeld door een kennis van wie een vriend was overleden. Het was de wens van de overledene dat specifieke, moderne muziek gespeeld zou worden op het kerkorgel bij de dienst. De kerk kon echter niet aan die wens voldoen, omdat ze daar geen bladmuziek voor hadden. Ik had één dag om de nummers te leren, dus liet de familie er een paar uitkiezen die ik in studeerde. Het was best uitdagend, maar ik wist het er succesvol vanaf te brengen. Zo heb ik toestemming kunnen krijgen om vaker op het kerkorgel te spelen.
Zijn er op het nieuw album weer invloeden te vinden uit  de Finse mythologie?
Qua teksten is er niet veel veranderd ten opzichte van de vorige albums. De nummers en de ideeën zijn anders, maar ze gaan nog steeds over Finse mythologie. Dit keer niet over nationaal Fins epos Kalevala, maar het heeft wel diezelfde stijl. Ze zijn opnieuw poëtisch en mythologisch. Tekstschrijver Pekka Kainulainen krijgt van ons de volledige vrijheid in wat hij wil schrijven en we vertellen hem nooit waar het album over moet gaan.
Zijn er bepaalde nummers van het nieuwe album die je vooral graag live wilt laten horen?
Nu is het fijn om welk nummer dan ook ervan te spelen, omdat we ze nog geen van allen live hebben kunnen spelen. Het is alweer een jaar geleden dat we ze opnamen. Het zou in ieder geval leuk zijn om The Moon en Seven Roads Come Together te spelen. Het zou al mooi zijn om ze in de repetitieruimte te spelen. Het is nu nog wat vroeg en we zijn allemaal nog druk met ons gezinsleven. Maar ik denk dat we over een maand of zo de repetitieruimtes weer kunnen betreden en hopelijk kunnen we midden April wat nummers op het concertpodium ten gehore brengen.
Is het na zoveel albums uitgebracht te hebben, niet moeilijk om weer met wat nieuws en origineels te komen?
We zijn er niet perse op uit om steeds wat nieuws te brengen, maar dat lijkt spontaan wel te gebeuren. Sinds 2018 hebben we zo’n 200 shows gespeeld, dus het zou dan makkelijk zijn geweest om van daar uit een Queen of Time deel 2 te maken. Maar we beginnen gewoon met muziek schrijven en kijken wat er dan uit komt. De producer Jens Borgen en ieder bandlid heeft een belangrijke invloed op hoe een album gaat klinken natuurlijk. We ontwikkelen onszelf als muzikanten. We vertrouwen gewoon op ons kunnen en laten het proces zo vrij mogelijk. Als je een goede band hebt, klinkt het eindresultaat fris. Het grootste probleem is dat met het succes van een album als Queen Of Time, er ook veel druk komt. Het is als polsstokhoogspringen, de lat wordt elke keer hoger gelegd. 
De rock ‘n’ roll historie zit vol met mannen die gitaar gingen spelen om succes te hebben bij de vrouwen. Toch koos jij voor een synthesizer…
Hahaha! Ik koos niet echt. Ik was vier toen ik piano ging spelen. Mijn oudere broer en zus speelden al piano, dus het was gewoon heel logisch dat ik dat ook ging doen. Rond mijn elfde stopte ik met piano spelen, maar mijn moeder vond toen een blues pianist die pianoles gaf. Dat maakte me weer enthousiast over het instrument, omdat blues en boogie woogie makkelijk zijn om te spelen en meer artistieke vrijheid geven. Het gaat allemaal om improvisatie. Ik begon met spelen op een synthesizer in de jaren tachtig, de Gouden Eeuw van de synthesizer. Ook in de jaren negentig was de synthesizer populair als gevolg van de techno muziek. In de jaren tachtig luisterde ik naar bands als Duran Duran en Queen, die veel gebruik maakten van synthesizers. Ook rockbands in die tijd gebruikten het instrument. Maar ja, uit de 100 muzikanten waren er inderdaad meestal 99 gitaristen en 1 keyboardspeler. Maar je kunt ook meisjes krijgen als je synthesizer speelt. 
Ben je ook een liefhebber van John Carpenter die de huidige synthwave bands zo inspireerde?
Ja, wie niet? De horror en sciencefiction films van de jaren tachtig waren erg invloedrijk. Het veranderde de manier hoe muziek in een film klonk. In de jaren zeventig speelde er meestal een symfonisch orkest de soundtrack, maar toen begonnen ze ineens moderne elektronische muziek te gebruiken. Het was erg inspirerend. Films als Rocky, Blade Runner en Escape From New York hadden geweldige soundtracks. Er gaat niets boven het lage geluid van een synthesizer als iemand een donker steegje inloopt. 
Het valt me op dat bij jullie concerten, in tegenstelling tot bij veel andere metal concerten, zo’n vijftig procent van de bezoekers uit vrouwen bestaat. Hoe komt dat denk je?
Hahaha! Tomi Joutsen? Nee dat is te simpel. Ik denk dat het is omdat onze muziek vrij breed is. We hebben ook nummers als House Of Sleep die gewoon heel atmosferisch zijn. Vrouwen lijken dat te appreciëren.
Je hebt naast Amorphis nog een andere band, Verenpisara. Is die nog actief?
Nou, die is even in een soort van rust modus, maar het zesde album is wel opgenomen, los van de vocalen. Ik heb het erg druk met Amorphis en ik moet bekennen dat ik wat lui kan zijn. Het hele project valt onder mijn verantwoordelijkheid en ik wacht op wat tijd en inspiratie om het album af te kunnen maken.
Photo Credit: Sam Jamsen provided by label for promotional use.