Savage Machine – Abandon Earth

Denemarken mag met Volbeat een rockexportproduct van formaat in huis te hebben. Het is echter niet de enige band die wat te vertellen heeft. Sinds 2010 timmert Savage Machine ook aan de weg en door een optreden op Wacken Open Air in 2015 is ook hun ster rijzende.
Na twee EP’s is het dan ook tijd voor een volledig album dat de titel Abondan Earth meekrijgt en beschouwd mag worden als een soort conceptalbum waarin een wereld wordt geschetst na de apocalypse en de strijd die mens en machine voeren. Dit doen ze binnen een prettige heavymetalsetting waarin het verhaal duidelijk wordt neergezet en omlijst wordt door prettige aansprekende riffs. Daarbij mag zanger Troels Rasmussen ook naar voren worden geschoven als zeer getalenteerd zanger. Hoewel het een en ander bij de start van het album wat slordig en onzeker overkomt, lijkt de band te groeien in ontwikkeling en geluid naarmate het album vordert. In Age Of Machines zorgen bassist Benjamin Andreassen en drummer Martin Helbo ervoor dat het nodige vuurwerk wordt ontstoken en de muziek wat meer power krijgt.
Om een nog beter beeld te krijgen van het geluid op Abandon Earth is de compositie The Hunter veelzeggend. Troels heeft qua stemgeluid wat weg van Bernhard Weiss van het Duitse Axxis en liggen Manowarinvloeden ook zeker op de loer. In de compositie wordt de spanning op een goede manier opgebouwd. Iets dat later op het album zeker nog een keer ter sprake komt. Toch laat Troels hier horen dat hij meer in zijn mars heeft terwijl Jacob vd Bruun zijn zes snaren melodieus laat resoneren in een goede solo.
Met Time Traveler overstijgt Savage Machine zichzelf. De compositie start vrij ingetogen maar heeft een zeer subtiele opbouw en ontvouwt zich als een zeer krachtig moment op het album. De band werkt met versnellingen en weet zo te spelen met het tempo gedurende de compositie dat je geboeid blijft hangen in het karakter. Het enige jammere aan de compositie dat het aan het eind afsluit met een prettige solo die langzaam het geheel uitdooft. Dat had langer mogen duren.
Vanuit Time Traveler word je als luisteraar in Behind The Veil meteen teruggeworpen in een acapella-vijver dat slechts ondersteund wordt door een lichte gitaarpartij. Hierdoor krijgt het een meeslepend karakter en kan Savage Machine weer ouderwets tekeer in Fourth Dimension waar een duidelijk heavymetal geluid aan de basis ligt. Het klinkt vertrouwd en warm en is door een herkenbaar refrein een compositie die je al snel meezingt.
Het verhaal van Fall Of Icarus is al droevig en de akoestische gitaarsetting geeft daar een mooi beeld bij. Vanuit deze akoestische setting verhuist het geheel naar een Spaans karakter om uiteindelijk terug te keren, middels een verbindende gitaarsolo naar een krachtig riffgeluid. Het tempo gaat omhoog en krijgt een sterker en sneller vervolg in Event Horizon. Troels is krachtig aanwezig en het geheel past goed in het geluid dat ik inmiddels gewend ben van Savage Machine. Dat gevoel verdwijnt niet meer meet Savior en Welcome To Hell dat op alle gebieden inderdaad wat apocalyptisch aanvoelt. Een gevoel van weemoed overheerst, maar krijgt door de gitaarsolo toch een positief accent waarbij het album lekker snel en krachtig afsluit.
Na één keer luisteren dacht ik dat er enige verzadiging kwam naar het einde toe, maar daar heb ik me toch wederom lelijk in vergist. Het verhaal gaat tekstueel en muzikaal groeien en het heavymetalkarakter blijkt nog altijd in deze 21^ste eeuw te passen.