Savage Messiah – Demons

Voor de opvolger van Hands Of Fate sloot Savage Messiah zich op in de studio met alleen wat summier uitgewerkte ideeën. De band rond zanger en gitarist David Silver werd door velen als gek verklaard, maar het doel was om iedere dag een compositie te schrijven en op te nemen en daardoor een organisch schrijfproces zijn gang te laten gaan. Het resultaat was twaalf composities in tien dagen.
Ten aanzien van de vorige vier albums zijn er nog andere wijzigingen te vermelden. Zo beroert David Hruska tegenwoordig de gitaarsnaren en zit Charly Carretón op de drumkruk (hoewel ook Carcassdrummer Dan Wilding en Ali Richardson genoemd worden) en heeft Savage Messiah voor het vijfde album de hulp ingeroepen van producer David Castillo (Opeth, Soilwork en Dimmu Borgir). De teksten zijn dit keer geschreven vanuit een ander perspectief. De kijk op het leven is voor David nogal veranderd sinds de geboorte van zijn dochter in 2017 wat zich heeft vertaald in de compositie What Dreams May Come dat oorspronkelijk geïnspireerd werd door het verhaal Hamlet van Shakespeare. Het start melodieus met een fraaie gitaarmelodie en een wat zwaarder stemgeluid van David Silver. Het ontpopt zich ergens als een powerballad waarin het refrein het centrale punt is geworden waarin de liefde voor zijn dochter/het leven fraai bezongen wordt. Maar ook de single Down And Out is gebaseerd op een literair werk. In een fraaie metalsetting met een bijzonder accent op de drumpartij en strakke riffs refereert de band naar wat armoede nu eigenlijk inhoudt. Een thema dat David zich goed kan herinneren toen hij in Londen zichzelf nog geen hamburger kon trakteren. Wanneer Orwell echt wilde weten wat armoede inhoudt, had hij een metalband moeten starten volgens David. Down And Out is voor de rest een mooi visitekaartje voor de band en is representatief voor het geluid op het album Demons.
Wat Savage Messiah bijzonder maakt is het feit dat zij onvervalste (Amerikaanse) rock als basis nemen om van daaruit verder te werken. Duidelijk wordt dat in Heretic In The Modern World. De refreinen zijn heerlijk melodieus en daar tussendoor is het lekker raggen, riffen en rocken met een dijk van een groove. Een subtiele tempowisseling houd je daarbij aan de boxen gekluisterd. Ook de cover van Parachute van country-/folkzanger Chris Stapleton is van een rocksaus voorzien. De aantrekkelijke basismelodie laat ook in deze versie horen dat Parachute een favoriet is. Aan het eind van het album zet Savage Messiah in Until The Shadows Fall, Rise Then Fall en Steal The Faith In Me de rockmachine nog even op vol vermogen. Maar dan allemaal met een lichte twist. Until The Shadows Fall wordt gekenmerkt door een meeslepend karakter, terwijl de beide andere composities juist gekenmerkt worden door een flinke groove. Toprockcompositie is The Lights Are Going Out dat qua zang gerelateerd is aan band als Bon Jovi, maar dan iets heftiger. Verder een mooie ballad met sereen gitaargeluid en regelmatige krachtopbouw.
Het andere segment dat overduidelijk aanwezig is in het geluid van Savage Messiah is de thrashykant. Opener Virtue Signal heeft een lekker uptempo karakter en is duidelijk voorzien van een kop en een staart. In het uptempo Under No Ilusion komt de thrashykant zeker ook bovendrijven. Maar Savage Messiah laat het nooit na om ervoor te zorgen dat er een melodieuze kant aanwezig is. The Bitter Truth is de laatste compositie die zich in dit gedeelte van de metal begeeft. Hoewel het refrein ook hier duidelijk en aantrekkelijk aanwezig is, blijft de snelheid in de refreinen ontembaar aanwezig en geeft dat het geheel meer snelheid.
Demons is daarmee een mooi vervolg op Hands Of Fate uit 2017. De eerder genoemde wisselingen in aanpak en dergelijke heeft geen afbreuk gedaan aan het totale geluid van de band. Savage Messiah is een kei in het schrijven van duidelijke rockcomposities met een ruw randje waarbij het geheel aantrekkelijk gemaakt wordt door duidelijke en herkenbare refreinen. De band is volgende week een aanrader wanneer je Fortarock gaat bezoeken.