Savoy Brown – Ain't Done Yet

Ook na decennia fanatiek muziek volgen blijken bands in een van je favoriete genres nog aan je voorbij te kunnen gaan. Zelfs als ze al meer dan vijftig jaar bestaan.
Een snelle blik op de discografie van Savoy Brown leert dat Ain’t Done Yet inclusief livealbums album nummer 44 is, in een carrière waarin er heel veel muzikanten hun opwachting maakten in drie-, vier-, vijf- of zesmansbezettingen met daarbij ook bekende namen als Bill Bruford (Yes, King Crimson) en Paul Raymond (UFO). Vanaf 2012 is er echter een vaste driemansbezetting met als oerlid zanger/gitarist Kim Simmonds, de man die in elke bezetting vanaf het begin zat. Hij wordt inmiddels dik tien jaar bijgestaan door bassist Pat di Salvo en drummer Garnet Grimm.
Er hebben in al die jaren ook heel wat zangers in die bezettingen gezeten, maar nu is Simmonds de enige zanger. Qua stijl vind ik ‘m nog het meest op een bluesende Mark Knopfler lijken of op Status Quo’s Andy Bown op zijn soloalbums: adequaat voor blues, zonder een groot zanger te zijn. Gelukkig past dat prima bij het gebodene: rauwe heavy blues met een gruizig gitaargeluid. Een beetje richting ZZ Top, met lekkere blues ‘n boogie en shuffles. Drums en bas zijn begeleiding, de ritmegitaar knort er flink op los en Simmonds gooit er rgelmatig solo’s of extra gitaarlijntjes tussendoor.
Je zou kunnen zeggen dat het standaardbluesdeuntjes zijn en dan heb je nog gelijk ook. Het is nergens enorm verrassend en een echt eigen stijl is ook lastig te vinden. Maar er is wel aandacht aan de songs besteed en Simmonds en kornuiten zorgen ook voor de nodige afwisseling. Feel Like A Gipsy heeft door de toevoeging van conga’s een onverwachte Santanafeel, op songs als Jaguar Car en Rocking In Louisiana laat Simmonds horen ook prima met de slide uit de voeten te kunnen en op andere momenten haalt hij de mondharmonica tevoorschijn. Voor Soho Girl schijnt hij vijftien verschillende versies gemaakt te hebben voor hij op de albumversie uitkwam. Het fijnste nummer staat helemaal aan het einde van het album: de instrumental Crying Guitar.
Ain’t Done Yet maakt zijn titel in elk geval waar. Je hoort dat hier nog steeds met plezier gemusiceerd wordt en dat is wat mij betreft de belangrijkste factor in blues. Het is een gevalletje What You See Is What You Get bij Savoy Brown: bluesmannen die er lol in hebben.

Savoy Brown website