Het 35-jarig bestaan van Saxon wordt op gepaste wijze gevierd met de Warriors of the road tour. De band speelt tijdens deze tour bijna uitsluitend nummers van de klassieke albums. Geen wonder dat de zalen vol zitten dus. Ook 013 is deze avond volgepakt. Saxon wordt op deze tour bijgestaan door Halcyon Way en Skid Row.
Het nadeel van twee support acts is het vroege tijdstip dat Halcyon Way het podium betreed. De zaal is op dat moment nog maar voor een kwart gevuld en er valt voor de band dus weinig eer te behalen. Gelukkig is dat voor Skid Row wel anders. Middels een energieke set vol oude favorieten als Slave to the grind, 18 and life, Monkey business en Youth gone wild krijgen de Amerikanen de zaal aardig mee. Zanger Johnny Solinger heeft weliswaar niet de uitstraling van zijn illustere voorganger Sebastian Bach, zijn enthousiasme vergoed veel. En met oudgedienden Dave ‘the snake” Sabo, Rachel Bolan en Scotti Hill in de gelederen staat er nog altijd een geloofwaardige band op het podium.
Dat geldt natuurlijk ook voor Saxon. Aangevoerd door zanger Biff Byford laat de band zien en horen hoe je een zaal plat moet spelen. “We even have people upstairs tonight” grapt Byford als hij ziet dat ook het balkon bezet is. De setlist is om te watertanden en de sfeer is daardoor euforisch. Het geeft een kleine indicatie hoe het er vroeger aan toe ging bij een Saxon concert in de hoogtijdagen van de band. Ook Byford valt het op en is af en toe zichtbaar verrast door het enthousiasme van het publiek. “This feels like old times” zegt hij dan ook tevreden. Later refereert hij nog aan een optreden in de Amsterdamse Jaap Edenhal begin jaren 80.
Gitarist Paul Quinn staat eveneens met een brede grijns op het podium. Samen met Doug Scarratt worden de simpele maar o zo herkenbare riffs over het publiek uitgestort dat gedurende het optreden in extase raakt. Eigenlijk speelt de band vanaf opener Motorcycle man een gewonnen wedstrijd. Dat is ook niet moeilijk met nummers als Power and the glory, Heavy metal thunder, Suzy hold on, And the bands played on, The eagle has landed en Strong arm of the law. De meeste nummers hebben een hoog meezinggehalte wat dan ook massaal het geval is. In dat opzicht zijn Dallas 1pm, To hell and back again, 747 (Strangers in the night), 20.000 feet en het geweldige Princess of the night de hoogtepunten. De gitaarintro van dit laatste nummer en de daaropvolgende reactie van het publiek dat het eerste couplet overneemt van Byford zorgen voor centimeters kippenvel.
Alsof dit nog niet genoeg is bestaat de toegift uit de klassiekers Wheels of steel, Crusader en Denim and leather en komt er na ruim twee uur een einde aan een ouderwets goede hardrockshow zoals je niet vaak meer ziet. “You were louder than the band tonight” concludeert Byford terecht. Daar is alles wel mee gezegd. Geweldige avond!!
