Saybia – No Sound From The Outside

Er zijn van die momenten die in je hersenpan gegrift blijven staan. Eén van die momenten is de keer dat ik het nummer In Spite Of van Saybia langs hoorde komen. In één slag was ik van de leg en met het album Second You Sleep wisten ze een plek in mijn hart te veroveren. Daarna volgden er nog vele mooie albums met prachtige nummers als I Surrender  en Brilliant Sky en nu na acht jaar (!) komen de Denen met No Sound From The Outside op de proppen. Diep in mijn hart weet ik dat het gevoel dat In Spite Of me gaf, me geen tweede keer gaat overkomen, maar stiekem hoop ik wel dat een nummer van dit kaliber op No Sound From The Outside te vinden zal zijn.
De pause van acht jaar neemt niet weg dat de vijf concerten in Nederland in oktober geheel of nagenoeg geheel zijn uitverkocht. De alternatieve indiepop van de band kan dus nog altijd meer mensen dan mijzelf bekoren.
Het duo Soren Huss (zang) en Jeppe Knudsen heeft in alle rust voor het album elf nummers in elkaar ‘gedraaid’. Nummers waarin het duo wordt bijgestaan door drummer Palle Sorensen en toetsenist Jess Jensen. Gitarist Sebastian Sandstrom heeft de band ondertussen verlaten, maar in Kasper Rasmussen heeft de band een goede vervanger gevonden.
Net als op de vorige albums weet het schrijversduo nog altijd prachtige melancholische nummers te componeren waarbij regelmatig de gevoelige snaar raak wordt geraakt. De schijnbaar eenvoudige melodieën weten ze ook op No Sound From The Outside te transformeren tot aangrijpende meesterwerkjes. De melancholie viert hoogtij in Airplanes And Submarines en No Sound From The Outside. Met een minimale instrumentele inspanning en met de stem van Soren weet Saybia je mee te nemen in een heerlijk sferisch tafereel. Ze weten als geen ander de spanning, vanuit het niets, prachtig op te bouwen. Dat komt wellicht het meest tot uiting in het prachtige I’m Still Waiting. Nog geen In Spite Of, maar van bovengemiddelde kwaliteit. In One Minute Man is het vooral het dwepende gitaargeluid dat tot de verbeelding spreekt. Er zijn nog wat kleine uitstapjes te vinden op het album. In It’s About Time ligt het tempo wat hoger en klinkt de band als China Crisis in hoogtijdagen. Het wat meer donkere Down doet zijn naam eer aan en in het frivole It’s Been Way Too Long liggen er wat invloeden van Britpop verscholen in het geluid van de Denen.
No Sound From The Outside was het wachten waard. In eerste instantie kan het album wat vlak en eenvoudig overkomen, maar na meerdere luisterbeurten ontpopt de schoonheid zich als een vlinder uit de pop. Fans zullen niet teleurgesteld zijn en Saybia laat horen dat de acht jaar de kwaliteit van het ‘liedjes schrijven’ niet hebben aangetast.