Sommige muziek heeft gewoon profijt van een smerige productie. Geen gladgestreken perfecte weergave maar een eerlijke bijna live registratie. Het Italiaanse SBARCO pakt het op die manier aan. De combinatie van grunge, moderne (harde) rock met een punkrandje leeft vooral muzikaal op met deze aanpak. Het klinkt allemaal net een beetje ruiger. Dat ongepolijste past perfect. Het maakt de muziek allemaal wat levendiger. De strakke drumlijnen en de pompende bas worden aangevuld met felle gitaarpartijen. Een probleem levert deze eigenzinnige aanpak wel op. De zang heeft het namelijk een stuk moeilijker. Nebu heeft een ruige strot en op zich past dit mooi bij de muziek. Door de live aanpak moet hij echter ook regelmatig wat meer schreeuwen. Dat maakt dat niet alles even lekker uit zijn strot komt. Het is een smetje op een verder ronkende plaat. Liefhebbers van puntige rock met een rafelrandje kunnen gerust een poging wagen. De eigenzinnigheid van de band komt ook tot haar recht in een aanstekelijk rustpuntje The Dream en het poppy begin van The Siren. Het tekent de potentie van de band. Geen plaat voor de jaarlijstjes maar wel een prima album om lekker bij uit je plaat te gaan.