Scar Symmetry – The Singularity (Phase 1 – Neohumanity)

Heb je dat ook wel eens? Dat je bij de eerste tonen van een cd weet dat je niet wilt dat er een einde aan komt. Hetzelfde ervaar ik bij het beluisteren van The Singularity (Phase 1 – Neohumanity) van Scar Symmetry. Phase 1 geeft gelukkig aan dat het hier het eerste deel van een trilogie betreft. Een sci-fi conceptserie geschreven door guitarist Per Nilsson die na het vertrek van Jonas Kjellgren vorig jaar nu verantwoordelijk is voor de composities. Uitgangspunt van Scar Symmetry was om death metal te spelen zonder enige grens. Met The Singularity zijn de deathmetalelementen nog altijd aanwezig, maar richt de muziek zich ook sterk naar wat we progrock noemen.
De acht nummers zijn bijzonder fraai opgebouwd en luistert als een heerlijke sci-fi-film. Per Nilsson heeft zichzelf overtroffen wat componeren betreft. Het geheel lijkt een samensmelting te zijn van de schrijftalenten van Arjen Lucassen (Ayreon), Mikael Åkerfeldt (Opeth) en Matt Smith (Theocracy) en de nummers vormen één geheel, waardoor een beschrijving van afzonderlijke nummers ook onmogelijk lijkt te zijn. De productie klinkt vol en het gitaarspel krijgt veel ruimte. In eerste instantie in de muziekmuur waartegen de nummers zich leunen, maar zeker ook in de bijzondere gitaarsolo’s. Het instrumentale Children Of The Integrated Circuit is helemaal gitaargeoriënteerd. Daarbij is er een uitmuntend samenspel tussen de grunts van Robert Karlsson en de clean vocals van Lars Palmqvist. Beide zangers weten in de nummers een perfect evenwicht neer te zetten in muzikale sfeerbeelden. In Limits To Infinity klinken de clean close harmony vocals een beetje zoals bij Yes. Hoewel beschrijvingen tekort schieten, wil ik nog even stilstaan bij Neuromancers. Een favoriet onderdeel van de totaalbeleving. In dit nummer is er sprake van een fascinerend spel tussen de uptempo deathmetalinvloeden en de melodieuze progrock. Mede door de octaafverhoging in de zang en muziek krijgt het nummer extra spanning in zich. Ook het uiterst epische tien minuten durende slotstuk Technocalyptic Cybergeddon laat horen dat Scar Symmetry elke grens binnen het eigen genre verkent en betreedt. Na vier minuten krijgt het nummer een orchestrale achtergrond waarbij de piano niet wordt geschuwd. Per Nilsson weet de nodige sferische tonen nog uit zijn gitaar te persen voordat het einde wordt ingezet en het outro in de repeatfase teruggrijpt naar het begin van de cd.
The Singularity (Phase 1 – Neohumanity) is, zeker na ettelijke keren draaien, het meesterstuk van 2014 geworden tot dusver. De uitmuntende composities die mede gevormd worden door een perfect zangduo vormen een ‘space-opera’ die uniek is dit jaar. Scar Symmetry heeft zichzelf overtroffen en oh….wat ben ik blij dat dit pas deel één is. Ik kan niet wachten op de rest.