Na het intro Sol gaat Scarred met Mirage flink uit de startblokken in een lekker tempo. Het zijn hier de kleine accenten die de compositie, die doorspekt is met deathmetalelementen, uiterst interessant maken. Eerst is er die pulse die in de eerste helft continu het vurige ritme volgt. Daarna volgt er na een energieke set een dikke vette riff die een fantastische groove neerzet. Zanger Yann is nog niet uitgegorgeld of een rustig tussenstuk continueert de compositie. Het gitaargeluid zet als een mantra de chakra’s in actie en bouwt daarna de lagen langzaam op in een vrij lang outro.
Net bekomen van de verwoestende inslag met verzachtend outro van Mirage presenteert Scarred met A.D. ..Something een mix van dance en metal. Daarmee laat Scarred twee gezichten zien. Het deathmetalritme is verwoestend maar zet zich gemoedelijk naast het dansritme tussendoor. Wat opvalt en herkenbaar wordt is de groove die Scarred weet neer te zetten terwijl er de nodige techmetalstukken in verwerkt worden om het geheel zwaar en langzaam te eindigen en daarmee de start voor te bereiden voor de groove in Chupacabra. De deksel is weer van de pot en vergelijkingen met Pantera komen bovendrijven. Zanger Yann laat een arsenaal aan zangtechnieken los op de compositie en weet ze allen overtuigend neer te zetten. Drummer Laurent Kessel laat zich zeker niet onbetuigd in deze compositie. Hij weet sowieso te overtuigen maar zijn dubbele basswerk in Chupacabra is een lust voor het oor.
Scarred weet evenwicht, rust en contrast in te bedden door fraaie tussenstukken in te plannen. Zo kun je met Prisms even tot rust komen, hoewel er altijd dat onderhuidse spanningsveld is waardoor je de roep van het toilet of andere pauzebezigheid compleet negeert.
Met Merry-Go-Round start het tweede gedeelte. Een compositie die wederom meer naar de dansbare metal schuift en een aandoenlijk ritme in zich heeft. Je bent weer wat warm gemaakt voor het zware riffgeluid van Diogo en Vincent in Nothing Instead. Het karakter is donkerder en bij het beluisteren lijkt niet alleen buiten de duisternis vroeg in te vallen. Wat tevens een zinspeling zou kunnen zijn voor het instrumentale In Silent Darkness. Een leuke, wat lange, compositie waar een aantal metalgenres voorbij komen, maar mij niet heel warm krijgen. Dat ligt iets anders met A.H.A.I.A. Met ruim acht minuten een bijzonder stuk muziek waarin het niet alleen rechtoe-rechtaanmetal is wat je te horen krijgt. Na een ondertussen herkenbaar geluid wordt er aardig geëxperimenteerd met geluiden en krijgt het een bijzonder cultureel aspect wanneer in de laatste drie minuten de zang weggekaapt lijkt te zijn bij een authentieke indianenstam. Het is een combinatie van vliegtuiggebrom en sjamaanverzen.
Lua is het tweede instrumentale intermezzo op het album en is de opener voor een gedeelte dat weer wat zwaarder aangezet is. Dance Of The Giants is nog vrij toegankelijk maar wel zwaarder dan het voorgaande en dat is met Petrichor niet anders. Yours Truly is de afsluiter en daarmee zet Scarred een divers album neer. Voor mij is de eerste helft veruit favoriet met de dikke grooves en deathmetalelementen. De tweede helft heeft wat meer luisterbeurten nodig, hoewel ik de zang aan het eind van A.H.A.I.A. wel weer bijzonder fraai vind.