Stormram 2018 – Knipperlicht (Zulte, België) 09/06/2018

Scavenger was de revelatie van Stormram, het indoorfestival in Zulte (België) dat een fraaie dwarsdoorsnede van de Belgische metalscene aanbod. Het uit de doden opgestane Scavenger verraste als headliner vriend en vijand met een stevige pot heavymetal met een heel knap zingende Tine.
 
Scavenger behoorde begin de jaren ’80 tot het handvol Belgische heavymetalbands die op de rand stonden van een internationale doorbraak. Ze brachten in 1985 op Mausoleum Records het door de critici felgesmaakte debuutalbum Battlefields uit. Hoewel ze voor drie albums hadden getekend bleef het bij dat eerste album, want kort na de release stopte het label. De band bleef optreden tot 1986, maar viel toen uit elkaar.
 
Vorig jaar liepen drummer Luc Ebinger en gitarist Marc Herremans elkaar weer tegen het lijf. Samen besloten ze Scavenger nieuw leven in te blazen en dus gingen ze op zoek naar nieuwe bandleden. De nieuwkomers zijn de enthousiaste bassist Tim Naessens, gitarist Kevin Demesmaeker en zangeres Tine Callebaut. Herremans werd inmiddels vervangen door Yordi Van Malder. In de nieuwe bezetting brengt Scavenger zowel oud als nieuw materiaal.
 
Stormram was nog maar het tweede of derde optreden in de nieuwe bezetting. Dat liet zich in het begin van de set toch wat voelen. Het was vooral de vraag of iemand nog de nummers kent van een band die er al in 1986 mee gestopt is. En zit headbangend Vlaanderen wel te wachten op een band die zo lang op non-actief heeft gestaan? Toch wel. Klassieke heavymetal is aan een schuchtere revival bezig en laat nu net dat zijn wat Scavenger als geen ander zo goed brengt. Het oude werk van Battlefields klinkt niet gedateerd en het nieuwe klinkt veelbelovend. De nieuwkomers in de band hebben zich de oude songs helemaal eigen gemaakt en geven er een modernere toets aan. Zangeres Tine is een ware ontdekking: een beetje Doro, Lee Aaron en Leather Leone. Inzake vertrouwen op het podium had ze het in het begin van de set wat lastig, maar als je dan ziet dat ze zich bij de afsluiter in het publiek gooit en op de handen van de fans door de zaal gaat, dan weet je dat dit wel goed komt. Op 17 juni kan je Scavenger aan het werk zien en horen als support van het Britse Amulet in de Little Devil in Tilburg.
 
Stormram is een heel leuk indoorfestival met een ruime ‘grote’ zaal voor de eerder mainstream metal en een kleine, donkere kelder voor de –letterlijke – underground. De organisator heeft lang gewikt en gewogen om de juiste bands op de affiche te zetten en met zowat 300 aanwezigen blijkt dat hij de juiste keuzes gemaakt heeft. Een pluim overigens voor het opstellen van uitsluitend local heroes, zodat de Vlaamse metalfanbase gevoed blijft.
 
Het festival werd afgetrapt door Solifugia in de kelder. De Gentse band (met één lid uit Zulte) brengt stevige oldschool deathmetal. Lekker nerveus en agressief, met hoekige gitaren en veel tempowisselingen en zuinig wat melodie. Jammer dat bij de start van hun set het publiek de weg nog niet gevonden heeft naar de kelder, maar tegen het einde stond die toch goed halfvol. Solifugia’s deathmetal is misschien niet zo vernieuwend, maar wel heel degelijk. De band bestaat dan ook al bijna 20 jaar.
 
 
 
Op de mainstage mocht Eternal Breath de debatten openen, een band met al ruim 20 jaar op de teller. Deze band twijfelt wat tussen powermetal en klassieke heavymetal, met toch een voorkeur voor het eerste. Zanger Andy verontschuldigde zich nog omdat hij niet goed bij stem zou zijn, maar dat viel best mee. Eternal Breath had The Joker meegebracht naar de buitenbar van het festival, een eigen biertje dat ze vernoemd hebben naar hun jongste album. Een eigen bier wordt stilaan een trend bij Vlaamse bands en het is misschien net iets interessanter dan een T-shirt of CD proberen slijten aan de fans. Het bier kan je immers blijven drinken, terwijl je geen twee keer dezelfde CD koopt. En de organisator krijgt (vermoedelijk) eveneens een percentje op de verkoop. Iedereen blij. Een prima band om het festival mee in te zetten.
 
In de kelder was het daarna tijd voor Chalice. Opnieuw een band met heel wat jaren op de teller. Zij brengen death en thrash, met op het pas uitgebrachte album Ashes Of Hope nog wat meer gewicht voor thrash. De kelder liep goed vol voor Chalice en de sfeer zat meteen goed, met op de eerste rijen flink wat geheadbang en de vuisten en hoorns in de lucht. Voor bassist Chris was dit het honderdste optreden. De aanhouder wint, al moet je in een Vlaamse metalband soms wel heel lang wachten. Je verneemt binnenkort meer over deze band in het interview op Rockportaal.nl.
 
BEUK is een hardrock/heavymetalband die ondanks hun Nederlandstalige lyrics vaak in de UK spelen. Rammstein speelt daar ook en van dat Duits begrijpen die Britten nog veel minder dan van Nederlands, is het idee. Evengoed brengt BEUK Voodoo Child van Jimi Hendrix in het Engels en Ace Of Spades van Motörhead een deel in het Engels en een deel in het Nederlands. Zo heb je meteen ook de belangrijkste invloeden van deze band, die voorts de jonge AC/DC en The Darkness (zonder de hoge stem dan) als referenties mag noteren.
 
Hoewel BEUK heel vaak aan spelen toekomt in Vlaanderen, keken een aantal metalheads in Zulte eerst nog meewarig op toen ze de Nederlandstalige hardrock hoorden. Maar na een paar nummers was iedereen voor de mainstage helemaal mee. Met nummers over wereldkampioene boksen Delfine Persoon, over de winnaar van de Ronde van Vlaanderen Jacky Durand, over voetbal en over veldrijden, mag je besluiten dat songschrijver Roel een sportliefhebber is. Het nieuwe materiaal lijkt gevarieerder van onderwerp, al zullen we dat pas met zekerheid kunnen zeggen als dat album uitkomt.
 
Terug naar de intieme en gezellige kelder voor Caducity. Deze Vlaamse deathmetalband brengt al zowat 30 jaar vooral war anthems, maar is nog lang niet klaar om met pensioen te gaan. Zopas kreeg de band nieuw bloed in de aderen met drummer Niels van Chalice. Die bracht zijn Chalice-maatje Nicolas mee als nieuwe gitarist. Stormram was overigens het afscheidsconcert voor gitarist Tommy, zodat de band met drie gitaristen speelde. Dat het de nieuwe bezetting menens is, mag blijken uit de nieuwe nummers die ze al aan het maken zijn voor een nieuw album. De set in Zulte werd afgesloten met de Caducity-klassieker Time is Blood, waarbij zanger NG een rondje door de kelder maakte om iedereen het refrein te laten meebrullen.
 
Op de mainstage was het tijd voor Turbowarrior Of Steel. Hun partythrash is altijd goed voor een feestje, maar in Zulte leek dat niet meteen op gang te komen. Hadden hun jongste fans examens voor te bereiden of hebben ze al net iets te vaak in dezelfde regio gespeeld? De Turbowarriors lieten het alvast niet aan hun hart komen en zorgden alsnog voor muzikale pret op het podium.
 
Naar het optreden van Bark hebben heel wat fans uitgekeken. Het jongste album van deze band werd goed ontvangen en de band mag deze zomer aantreden op Alcatraz en Antwerp Metal Fest. Eerder stonden ze reeds op Graspop, Zwarte Cross en Eindhoven Metal Meeting. Gitarist Martin Furia is dan wel een kei in zijn vak en een veelgevraagde producer (o.m. Sisters Of Suffocation, Nervosa, …), het is toch de pezige zanger Ron die in Zulte met alle aandacht gaat lopen. Ondanks de beperkte bewegingsruimte kronkelt hij zich de hele set tussen lijven, gitaren en monitors door om elke fan recht in de ogen te kunnen kijken. Bark was niet gewoon goed, Bark was beestig goed. Hoewel er nauwelijks plaats was tussen de hoofden en het plafond, ging er zelfs eentje crowdsurfen in de kelder.
 
Als afsluiter in de kelder van Stormram stond Hexa Mera op de affiche. Groovy melodic deathmetal die soms aanschurkt tegen de metalcore. Hoewel de bands in de kelder onderling nogal verschillen, hebben ze wel elk het element death in hun omschrijving. Terwijl de metalunderground toch veel breder gaat dan dat. Maar alle begrip voor de programmatie, want met telkens één band uit vijf heel verschillende subgenres overtuig je waarschijnlijk weinig publiek. De groovy deathmetal van Hexa Mera kon je al twee keer horen op Graspop, maar die komt zeker beter tot zijn recht in de donkere krochten van Zulte, zo tegen middernacht aan en met het zweet van de vorige band nog aan de muur. Er was al best wat beweging op de voorste rijen, maar dat was voor Hexa Mera nog niet genoeg. Zanger Yannick gooide een rugbybal in het publiek en diegene die ‘m terugbracht, kreeg gratis een CD. Dan heb je natuurlijk meteen een moshpit. Leuk of eerder doorgestoken kaart, het werkte wel.
 
Op het hoofdpodium mocht Back 2 Back afsluiten met een set vol heel bekende en minder bekende covers. Stormram was dit jaar een succes en dus krijgt dit indoorfestival volgend jaar waarschijnlijk een vervolg. De belangrijkste man van dit festival heeft nood aan een sabbatjaar en hoopt dat de editie van 2019 door iemand anders ‘getrokken’ wordt. Dan pikt hij weer in voor de editie van 2020.  Het zou jammer zijn om nu al te breken met de traditie van Stormram.