Scavenger behoorde begin de jaren ’80 tot het handvol Belgische heavymetalbands die op de rand stonden van een internationale doorbraak. Ze brachten in 1985 op Mausoleum Records het door de critici felgesmaakte debuutalbum Battlefields uit. Hoewel ze voor drie albums hadden getekend bleef het bij dat eerste album, want kort na de release stopte het label. De band bleef optreden tot 1986, maar viel toen uit elkaar.
Vorig jaar liepen drummer Luc Ebinger en gitarist Marc Herremans elkaar weer tegen het lijf. Samen besloten ze Scavenger nieuw leven in te blazen en dus gingen ze op zoek naar nieuwe bandleden. De nieuwkomers zijn de enthousiaste bassist Tim Naessens, gitarist Kevin Demesmaeker en zangeres Tine Callebaut. Herremans werd inmiddels vervangen door Yordi Van Malder. In de nieuwe bezetting brengt Scavenger zowel oud als nieuw materiaal.
Stormram was nog maar het tweede of derde optreden in de nieuwe bezetting. Dat liet zich in het begin van de set toch wat voelen. Het was vooral de vraag of iemand nog de nummers kent van een band die er al in 1986 mee gestopt is. En zit headbangend Vlaanderen wel te wachten op een band die zo lang op non-actief heeft gestaan? Toch wel. Klassieke heavymetal is aan een schuchtere revival bezig en laat nu net dat zijn wat Scavenger als geen ander zo goed brengt. Het oude werk van Battlefields klinkt niet gedateerd en het nieuwe klinkt veelbelovend. De nieuwkomers in de band hebben zich de oude songs helemaal eigen gemaakt en geven er een modernere toets aan. Zangeres Tine is een ware ontdekking: een beetje Doro, Lee Aaron en Leather Leone. Inzake vertrouwen op het podium had ze het in het begin van de set wat lastig, maar als je dan ziet dat ze zich bij de afsluiter in het publiek gooit en op de handen van de fans door de zaal gaat, dan weet je dat dit wel goed komt. Op 17 juni kan je Scavenger aan het werk zien en horen als support van het Britse Amulet in de Little Devil in Tilburg.
Stormram is een heel leuk indoorfestival met een ruime ‘grote’ zaal voor de eerder mainstream metal en een kleine, donkere kelder voor de –letterlijke – underground. De organisator heeft lang gewikt en gewogen om de juiste bands op de affiche te zetten en met zowat 300 aanwezigen blijkt dat hij de juiste keuzes gemaakt heeft. Een pluim overigens voor het opstellen van uitsluitend local heroes, zodat de Vlaamse metalfanbase gevoed blijft.
In de kelder was het daarna tijd voor Chalice. Opnieuw een band met heel wat jaren op de teller. Zij brengen death en thrash, met op het pas uitgebrachte album Ashes Of Hope nog wat meer gewicht voor thrash. De kelder liep goed vol voor Chalice en de sfeer zat meteen goed, met op de eerste rijen flink wat geheadbang en de vuisten en hoorns in de lucht. Voor bassist Chris was dit het honderdste optreden. De aanhouder wint, al moet je in een Vlaamse metalband soms wel heel lang wachten. Je verneemt binnenkort meer over deze band in het interview op Rockportaal.nl.
Hoewel BEUK heel vaak aan spelen toekomt in Vlaanderen, keken een aantal metalheads in Zulte eerst nog meewarig op toen ze de Nederlandstalige hardrock hoorden. Maar na een paar nummers was iedereen voor de mainstage helemaal mee. Met nummers over wereldkampioene boksen Delfine Persoon, over de winnaar van de Ronde van Vlaanderen Jacky Durand, over voetbal en over veldrijden, mag je besluiten dat songschrijver Roel een sportliefhebber is. Het nieuwe materiaal lijkt gevarieerder van onderwerp, al zullen we dat pas met zekerheid kunnen zeggen als dat album uitkomt.
Op de mainstage was het tijd voor Turbowarrior Of Steel. Hun partythrash is altijd goed voor een feestje, maar in Zulte leek dat niet meteen op gang te komen. Hadden hun jongste fans examens voor te bereiden of hebben ze al net iets te vaak in dezelfde regio gespeeld? De Turbowarriors lieten het alvast niet aan hun hart komen en zorgden alsnog voor muzikale pret op het podium.
Naar het optreden van Bark hebben heel wat fans uitgekeken. Het jongste album van deze band werd goed ontvangen en de band mag deze zomer aantreden op Alcatraz en Antwerp Metal Fest. Eerder stonden ze reeds op Graspop, Zwarte Cross en Eindhoven Metal Meeting. Gitarist Martin Furia is dan wel een kei in zijn vak en een veelgevraagde producer (o.m. Sisters Of Suffocation, Nervosa, …), het is toch de pezige zanger Ron die in Zulte met alle aandacht gaat lopen. Ondanks de beperkte bewegingsruimte kronkelt hij zich de hele set tussen lijven, gitaren en monitors door om elke fan recht in de ogen te kunnen kijken. Bark was niet gewoon goed, Bark was beestig goed. Hoewel er nauwelijks plaats was tussen de hoofden en het plafond, ging er zelfs eentje crowdsurfen in de kelder.
Op het hoofdpodium mocht Back 2 Back afsluiten met een set vol heel bekende en minder bekende covers. Stormram was dit jaar een succes en dus krijgt dit indoorfestival volgend jaar waarschijnlijk een vervolg. De belangrijkste man van dit festival heeft nood aan een sabbatjaar en hoopt dat de editie van 2019 door iemand anders ‘getrokken’ wordt. Dan pikt hij weer in voor de editie van 2020. Het zou jammer zijn om nu al te breken met de traditie van Stormram.