Scott Weiland is natuurlijk bekend als ex-frontman van Stone Temple Pilots en Velvet Revolver. Dit is zijn derde plaat onder zijn eigen naam. Hoewel dit album schijnt geen solo album te zijn, maar het debuut van een nieuwe band. De vraag is of dit ook zo blijft na het plotselinge overlijden van gitarist en beste vriend Jeremy Brown de dag voor de officiële release van dit album. De geplande tour (b)lijkt in ieder geval door te gaan. “Blaster” staat bol met lekkere rock/ pop nummers. Het grote probleem is dat ze weinig toevoegen aan wat er al is. Niet aan het werk waar Scott Weiland bij betrokken is geweest of aan (rock)muziek in het algemeen. Wel valt op dat het gemis van Jeremy Brown erg negatief gaat uitpakken, want zijn gitaar riffs maken vaak het verschil. Zoals in opener ‘Modzilla’, het poppy (leuke) ‘Way She Moves’, de heerlijke rocker ‘Hotel Rio’ (hou je hoofd daar maar eens op stil) en het gedreven ‘Youth Quake’. “Blaster” is en blijft verder eigenlijk te veilig. Feitelijk staat er geen slecht nummer op, maar de eclectische, onnavolgbare kant van Scott (zoals op zijn eerste soloplaat) wordt node gemist. Luister bijvoorbeeld naar ‘Beach Pop’, het wat slepende ‘Parachute’ en de wel heel erg veilige kopie ‘20th Century Boy’ van T-Rex. “Blaster” is niet de ‘blast’ die het had kunnen zijn, maar gewoon een fijne rockplaat zonder al teveel pretenties. En dat is precies het probleem. Scott Weiland zonder pretenties is namelijk geen (eigenzinnige, eigenwijze, vervelende) Scott Weiland en, hoe erg eigenlijk ook, die was wel nodig om “Blaster” meer te laten zijn dan wat het nu is.
http://www.scottweiland.com
[iframe id=”https://www.youtube.com/embed/_OLNpPtRzXw?feature=player_detailpage”]
