Seasick Steve – Love & Peace

Sinds zijn onverwachte doorbraak in 2005 is dit het negende studioalbum van Steven Wold a.k.a. Seasick Steve. Ik heb ze allemaal in de kast staan en toch is het iedere keer weer afwachten of het een album zal zijn dat ik blijf draaien.
Regelmatig is Seasick Steve op zoek geweest naar een nieuwe sound, of beter gezegd naar een uitbreiding van een sound. Meer instrumentatie en zelfs elektronische beats, zoals op het vorige album Can U Cook? Dat werd een album dat ik na de recensie amper nog draaide, omdat ik verschillende tracks verre van geslaagd vond. In de praktijk grijp ik vooral terug op albums als Man From Another Time en Hubcap Music.
Op Love & Peace gaat hij gelukkig weer terug naar de basis. Zijn vaste band, met drummer Dan Magnussen en bassist/gitarist Luther Dickinson (North Mississippi All Stars), zo nu en dan aangevuld met harmonica, piano en achtergrondzang. Natuurlijk, live heb je minder nodig dan bij een studioplaat voor een redelijk gevuld geluid, maar een complete band die voluit gaat past voor mijn gevoel niet bij Seasick Steve. Op dit album is het iedere keer weer vooral die ene gitaar die voor de begeleiding zorgt, met de rust wat bescheidener op de achtergrond. Dat kan de indruk van een one trick pony maken, maar laten we wel zijn, van AC/DC verwacht je ook geen progressieve uitstapjes of grunts. Soms moet je niet meer willen dan wat er is.
Met Clock Is Running, Carni Days en Church Of Me waren er al drie tracks bekend voor de releasedatum, en alledrie waren die gevrijwaard van onverwachte experimenten. Die zijn er ook niet in de andere nummers op het album. Mooie kleine songs (I Will Do For You), shuffles (het titelnummer), boogies en tracks die zo nu en dan wat steviger uit de hoek komen – met dan vaak ook fijne mondharmonicapartijen zoals in Regular Man -, het is allemaal overbekend. En wat mij betreft is dat iets om blij van te worden. Want het zijn wel iedere keer weer van die songs waar je in een mum van tijd mee zit te bewegen en waar die ene gitaar het begin, het middenstuk en het einde domineert, of het nou een ingetogen track is of eentje die her en der prettig uit de bocht vliegt.
Seasick Steve doet weer waar hij goed in is: sinaasappelkistjesblues zonder opsmuk. En deze keer een album lang.

Seasick Steve website