Het podium is vanavond echter eerst open voor Field Of Steel, een relatief jonge Haarlemse band met verrassend goed origineel materiaal. De zanger heeft op het eerste gezicht iets weg van een extreem jonge Dave Mustaine en schreeuwt en soleert een end weg. Het lijkt een alsof we terug in de tijd zijn gestapt en kijken naar een jong Nirvana dat net het ‘Bleach’ album heeft opgenomen; kortom, een jongere en ruigere versie van de Nirvana die iedereen kent. Tevens zijn er vooral in de langzamere nummers grote invloeden van Alice In Chains te horen. Deze band is nog jong en ze zijn nog niet perfect. De drummer verliest af en toe het spoor, vooral tijdens de stampende snelle nummers. Verder is er weinig animatie te zien op het podium maar als de jonge heren los gaan, gaan ze los ook. Het einde van hun set wordt beloond met luid gejuich en de band heeft duidelijk een positieve indruk gemaakt. De band heeft nog een weg af te leggen voordat ze het charisma van bijvoorbeeld Seether hebben gehaald en het podium echt kunnen domineren. Een aangename verrassing met veel potentieel voor een grote toekomst en zoals later zal blijken, een act die moeilijk te volgen is voor de headliners.
Na een half uur soundchecken achter het mystieke gordijn is het dan nu tijd voor Seether. Het begin is ijzersterk, met de eerste nummers echte klassiekers zoals ‘Gasoline’, ’69 Tea’ en ‘Fine Again’. Daarna zwakt het echter af, met nummers als ‘Broken’ en nieuwere, commercielere nummers als ‘Rise Above This’ en nieuwere nummers ‘Words As Weapons’ en ‘Somewhere At The Bottom’, die live toch nog meer impact hebben dan op de nieuwe plaat. De stem van zanger/gitarist Shaun Morgan is het beste van de show vanavond. Hij haalt moeiteloos alle noten en zingt alles nog net zo emotioneel als 12 jaar geleden, wat een beste prestatie is. De band brengt er echter al snel een irritatie in, namelijk het wisselen van instrumenten PER NUMMER zodat er na elk nummer minstens een minuut pauze is. Dit haalt behoorlijk het tempo eruit en niemand heeft daar behoefte aan vanavond. De keuze van een drumsolo die, hoewel best spectaculair, niet drie minuten hoeft te duren. Men krijgt dan het gevoel dat er in die tijd makkelijk een nummer gespeeld had kunnen worden. Seether klinkt vanavond dichterbij de wc-papier muziek van Nickelback dan het rauwe Seether-geluid waar veel fans verliefd op werden. Seether mist vanavond dan ook behoorlijk wat impact en maakt dit alleen goed met de laatste twee nummers, ‘Fake It’ en ‘Remedy’, die de zaal doet laten stuiteren. Vanavond waren de verwachtingen hoog en hoewel Seether zijn best deed, hebben we beter meegemaakt.