De productie stelt niet zo veel voor, maar dat maakt deel uit van de charme van dit Franse duo. Ze trekken zich ook weinig aan van wat hoort of wat zou moeten. In ruil krijg je wel hoorbaar spelplezier. Aan de grenzen van een genre hebben ze al helemaal lak. Als een paling slippen ze tussen rock, stoner, metal en grunge. De meeste referenties voor dit soort muziek komen uit de jaren ’90: Rage Against The Machine, Soundgarden, Mudhoney, Butthole Surfers, Kyuss en Faith No More. Zelf zetten ze daar nog Royal Blood bij, maar dat is misschien een brug te ver. Met die Amerikaanse bands uit de nineties zit je wel goed. Er zijn momenteel wel meer Europese bands die die sound najagen en bij Sendwood lukt dat nu eens heel goed, ondanks de beperkingen van een duo. Kriss W. Wood is een meesterlijke gitarist als het erop aankomt om tegelijk een stevige groove te leggen en daar tegelijk nog een knappe riff van te maken. Zo houden ze hun band lekker dicht bij de essentie: niet te veel poespas, maar gewoon gaan. De lyrics van een Rage Against The Machine of van een Mike Patton hebben ze wel niet, maar ook daarin blijven ze verdienstelijk. Dat ze al eens meerstemmig zingen, houdt het interessant.
De uitblinkers op Fist Leaf zijn Leash, Penny en Gun. Een dieptepunt heeft het album niet. Of er nog veel luisteraars zitten te wachten op grungemetal, ik weet het niet, maar ik hoop het voor Sendwood, want dit is best een leuk album. Met een iets groter opnamebudget en misschien een extra bandlid kan Sendwood ons waarschijnlijk wel volledig van onze sokken blazen.