Sense vs Sanity – Out Of The Void

Ik houd van metal. En dan bedoel ik metal in de meest diverse vormen. Op het gebied van progressieve, symfonische Avant-Garde metal is er sinds 2010 een nieuw Nederlands label, Layered Reality Promotions, dat een kweekvijver is voor deze Nederlandse metalbands binnen dat genre. Sense vs Sanity is één van die bands. Van een band is echter niet heel veel sprake, omdat achter de band alleen Sander Stegeman (zang, gitaar en bas, bekend van Disintegrate) en Joran Dijkstra (drums) gaan.
Op Out Of The Void maken ze gebruik van een aantal gastmuzikanten waarbij Jord Otto (Revamp) en Bert Heerink misschien wel het meest tot de verbeelding spreken. Dat neemt niet weg dat de overige muzikanten niet van ‘onschatbare’ zijn. Zo laten Marjan Welman (Autumn) en Andi Kraviljaca (Silent Call, Aeon Zen) in het fraaie duet Another Me horen dat ze goed weten hoe ze een nummer warmte en gevoel mee kunnen geven. Dat ik van metal houd, is in de eerste regel duidelijk geworden. Out Of The Void heeft het in alle toonsoorten en maten. Hoewel de cd, die in vier stukken is verdeeld verdelen, in den beginne heel veel muziek over je heenstort blijkt al na enige tijd de structuur in de nummers naar het oppervlak te komen drijven. De instrumentale stukken A Spirit Dissolved en A Spirit Regenerated zijn lekker snel en hebben een goede gitaargroove in zich. Maar de uitersten komen misschien nog het meest voor in titelnummer Out Of The Void. Tempo en stijl zijn afwisselend en clean vocals en grunts/screams wisselen elkaar af waarbij het nummer regelmatig raakvlakken kent met het geluid van Children Of Bodom. Deze vergelijking zou ik ook bij Rekindled Fire willen trekken. Opmerkelijk is dat Sander Stegeman en Joran Dijkstra in staat zijn, binnen de onbegrensde mogelijkheden, om een ‘liedje’ te schrijven. Hoewel Disposable een ontzettend zwaar geluid kent en een goede groove met zich meeneemt is het nummer ook heel toegankelijk, mede door het tekstgebruik dat goed in het gehoor ligt. Dat hoor je ook terug in Trust. Het Never Enough dat daarop volgt ken weer wat punkinvloeden en kent een hoog tempo. Leuk is het feit dat er een gitaar’deuntje’ continu door het nummer heen gaat en het geheel goed bij elkaar houdt. Wanneer ik The Path goed beluister moet ik constateren dat de clean vocals in dit nummer niet goed tot zijn recht komen. Er klopt iets niet en dat stoort me wel een beetje. Bert Heerink weet in Another Me wel duidelijk te maken dat zijn stem nog altijd dik in orde is. Het nummers is sowieso een dijk van een nummer. Het akoestische intro dat in schril contrast staat met de grunt en de bak herrie die het nummer vult. Het nummer is naast deze contrasten in stijl, tempo en zang goed opgebouwd wat mede ervoor zorgt dat ook de akoestische versie van grote schoonheid is.
Sense vs Sanity zet een cd neer met een hoge kwaliteit die veelbelovend zal zijn voor de toekomst. Wanneer ik een richting uit zou moeten zetten zou ik zeggen dat de band een kruising is tussen Reinxeed (snel), Children Of Bodom (zang) en Trivium (melodie), maar eigenlijk staat Sense vs Sanity gewoon voor zichzelf. En ik vind het retegoed !!