Sep7ember – Strange Ways Of Going Home

Steamhammer brengt in januari 2012 de cd van Sep7ember uit. Strange Ways Of Going Home. De cd telt twaalf nummers van de band met een extra akoestische versie van het nummer So. De muziek van Sep7ember is te omschrijven als een brug tussen de tachtiger-jaren-pop van Then Jericho, via Oasis naar de britpop van het laatste decennium. Kenmerkend voor de nummers is de gitaarmuur van Guido Dobrautz en Bernd Siedler, die de nummers stevig ondersteund en daarbij gesierd wordt door het bijzondere stemgeluid van Boris Pillmann. Ritmesectie Bill Peckman op bass en Hakan Cetin op drums zorgen voor een energiek opstuwend ritme waardoor de nummers een vooruit stuwend  karakter houden. Hitsingle I Hate NY is een antwoord op alle die nietszeggende I love T-shirts. Met succes wordt dit expliciet gemaakt in het nummer. Het Oasisgevoel komt vooral voor in het ingetogen en prachtig meeslepende nummer So en in iets mindere mate in Girls Are Laughing. Run en Rocket To Somewhere  (metsubtiel  oortergend gitaargeluid) doen me denken aan die heerlijke muziek uit de jaren tachtig waar Then Jericho, Silent Running of het Nederlandse Beethovens Nightmare patent op leken te hebben. Met All Quiet en openingsnummer View Into Blur is Sep7ember het Duitse antwoord op de britpop. Uiteindelijk kan ik concluderen dat Sep7ember een veelzijdige cd heeft uitgebracht waarin de nummers kracht uitstralen. Versnellend in een fraai ritme.