Het nieuwe album van de Duitse speed- / thrashmetalband Septagon kwam eerder dit jaar al uit. We Only Die Once is alweer het derde studioalbum van deze band. Ondanks dat de band in 2013 is opgericht, hebben ze een klassieke metalsound. Ook kijkend naar de albumcover kreeg ik die indruk al. Het is een prachtige albumcover, die zo uit de jaren 80 had kunnen komen. Natuurlijk gaat het om de muziek, daar heb ik natuurlijk aandacht aan besteed:
Het nummer Demon Divine luidt het album in, vooral de riffs doen het voor mij. De vocalen zijn nog even wennen, ze zijn absoluut niet slecht, maar niet de vocalen die ik bij een thrashmetalband zou verwachten. Dat verandert al snel, aangezien de vocalen op het tweede nummer The Rant juist erg passend zijn. Waar de vocalen ook erg geschikt kunnen zijn voor powermetal, complementeren de instrumentals en vocalen elkaar erg goed op dit nummer. Dat dit niet je standaard speed- / thrashmetalalbum is wat alleen om strakke riffs en een snel ritme draait blijkt al uit het begin van How To Kill the Boogeyman dat rustig begint en al snel in een episch metalnummer overgaat. Natuurlijk zijn de strakke riffs en een goed ritme er, maar dat is niet het enige. Dit album heeft een fijne afwisseling aangezien er geen nummers zijn die hetzelfde klinken. Wat het een erg fijn album maakt om naar te luisteren.
Vervolgens begint het titelnummer We Only Die Once met ijzersterke riffs en een klassiek thrashmetalgeluid. Dit is zonder twijfel een van de hoogtepunten op het album. Een fantastisch nummer om bij te headbangen. Het nummer Vendetta houdt dat geluid er nog even in, dit is wederom een nummer met strakke riffs en zeer goede vocalen. Het nummer Head Held High verwelkomt ons met een lekker gitaargeluid voordat de vocalen misschien wel de belangrijkste rol op dit nummer spelen. Dit album wordt per nummer alsmaar beter als je het mij vraagt. Je hoort ook duidelijk dat deze band (ondanks dat ze nog geen 10 jaar bestaan) goed weten waar ze mee bezig zijn. Dat wordt ook weer bewezen met Garden of Madness, wederom een strak gitaargeluid waarmee het nummer begint. Ik denk dat dit mijn favoriete nummer op het album is. Fijne vocalen van Markus Becker, sterke lyrics en goed gitaarwerk van Stef Binnig-Gollub en Markus “Ulle” Ulrich wat gecomplementeerd wordt met het drummen van Daniel Buld en bassspel van Alexander Palma. Vanaf de eerste noot al een fijn nummer.
Decision Day begint met het geluid van een vallende bom voordat de riffs beginnen en we nog een hoogtepunt van het album te horen krijgen. Vooral het gitaarwerk valt hier op, al is dit nummer minstens zo goed als Garden of Madness, beide nummers bewijzen namelijk dat dit een steengoede band is. Strange Times is een korter nummer, maar heeft misschien wel het beste ritme van heel het album. Wederom een headbang nummer, met goede riffs en lyrics. De vocalen op dit nummer klinken trouwens allesbehalve hetzelfde als de vocalen op het eerste nummer. Dat laat zien dat dit allesbehalve een eenzijdig album is en er een hoop afwisseling is. Daardoor verveelt dit album niet en is het jammer dat Ekke Nekkepenn alweer het laatste nummer op het album is. Dit is een sterke albumafsluiter als je het mij vraagt. Een heerlijke mix van thrash- en speedmetal is eigenlijk de perfecte album afsluiter. Zo kun je nog een keer goed headbangen voordat je doorgaat met een ander album (of je draait dit album gewoon nog een keer).
Ondanks dat het een paar nummers duurde voordat ik me echt goed kon verdiepen in het album, heb ik enorm genoten van dit album. Dit was een voor mij onbekende band, al had ik gehoord dat het een speed- / thrashmetalband is. Als groot speedmetalliefhebber was ik natuurlijk erg benieuwd naar dit album, al vind ik deze band veelzijdiger dan alleen die genres. Er zijn hints van powermetal (vooral in de vocalen op de eerste paar nummers), maar ook een classic heavymetalgeluid komt aan bod. Dit zorgde ervoor dat het een fijn album was wat niet verveelde. Zonder twijfel een van de betere albums van het jaar.