Vanuit de Griekse mythologie zijn er genoeg verhalen bekend over onder meer Zeus, Poseidon en Athena. Zelfs de grote Plato maakte er een studie van en verbond de twaalf goden aan de twaalf maanden. De lijst van goden op de Olympus, in de onderwereld en de overige goden is lang. Al sinds de oprichting in 1990 solliciteert zanger/bassist Spiros “Seth” Antoniou naar plaatsje in de rij. Zelf mag ik hem zien als de personificatie van de god van de onderwereld Hades die immers ook gezien wordt als de god van rijkdommen en kostbare metalen. En met de discografie van Septicflesh in de hand mogen we concluderen dat het kostbare deathmetal zeker in goede handen is bij de band.
Het laatste studioalbum Modern Primitive werd uiterst positief ontvangen en Septicflesh liet wederom horen waarom de band nog altijd tot de creme de la creme gerekend mag worden in het genre.
Met de EP Amphibians presenteert Septicflesh vier composities voor de liefhebber. Het titelnummer start nog vriendelijk, doch ook wat onheilspellend door de fragiele zang. De band zet de wals in de eerste versnelling en walst er dwars overheen. Dan volgt er een moment van relatieve rust voordat de rem er helemaal afgaat en de vette deathmetalwals zich in volle glorie presenteert. De groove is enorm vet en strak neergezet wat een opzwepende karakter creëert. De kracht bij Septicflesh zit zeker in de momenten dat de clean vocals worden ingezet als tegenhanger van de betonmolen die op hol slaat, als een donderwolk die dreigend richting het vastenland drijft. De onheilspellende vrouwelijke zang uit het intro komt terug richting het einde en geeft de compositie een meervoudig perspectief. Licht creepy is het de opmaat voor de eindspurt.
Minstens zo zwaar maar een stuk logger en langzamer richt de Griekse hellehond zich in The Experiment op de luisteraar. Tegen de achtergrond van de immense metalmuur gebruikt Septicflesh enige klassieke elementen. Het geheel krijgt hierdoor diepte en melodie, maar blijft krachtig staan in de eigen hoedanigheid. De stilte na ruim twee minuten intrigeert; het biedt een nieuwe ingang en neurologische twist. Dat blijft niet zo en al gauw wordt de Olympus weer opgebouwd op de restanten om in volle glorie te herrijzen.
Dat Septicflesh klassieke elementen toevoegt aan de deathmetalbasis is niet helemaal nieuw. In 2020 bracht de band de fantastische liveregistratie Infernus Sinfonica MMXIX al uit en afgelopen september was Septicflesh de eerste band die het podium bij de Odeon Of Herodes Atticus. Oorspronkelijk was dit Romaanse theater al gebouwd voor muziekconcertenk maar het kreeg in september een nieuwe dimensie en Septicflesh kan zich nu scharen in het rijtje van Frank Sinatra, Maria Callas, Andrea Bocelli, Nana Mouskouri en Luciano Pavarotti om er een paar te noemen.
De klassieke aanpak vult de tweede helft van de EP. History Repeats Itself (Orchestal version) is het eerste klassieke wapenfeit, Indrukwekkend en gevarieerd is dit het nieuwe klassiek. Maar je moet er wel van houden. Erg fris en erg authentiek is de Griekse muziekcultuur die een plaats heeft gekregen in het totale plaatje. Qua muziek, in meen de bouzouki te horen, en de vrouwelijke zang klinkt het als de Griekse tegenhanger van Beethoven. De vierde compositie is een orkestrale bewerking van The Experiment. Deze versie zit dicht tegen het origineel aan. De blaaspartijen zijn meer naar voren gehaald, maar de intensiteit is even zo indrukwekkend.
Amphibians is een fijn stuk muziek waarmee Septicflesh de concollega’s in het genre laat horen hoe veelzijdig en krachtig klassieke deathmetal kan zijn. Het advies is wel om bij het afspelen het volume flink op te draaien.