Septicflesh – Codex Omega

Septicflesh is niet echt een beginneling in metalland. Afgelopen September 2017 ging het album al in première op onze site en half juni zullen de Grieken de metalweide bij Graspop plat gaan spelen. Tot een fatsoenlijke review was het nog nooit gekomen en een review is nu net wat het nieuwe album Codex Omega verdient.
De carrière van Septicflesh begon in 1990 en is grofweg in twee delen te scheiden. In de periode tot 2003 leverde de band een EP en twee albums af, maar het geluid zoals we te horen krijgen op het tiende album van de band heeft meer vorm gekregen na 2008. Een deathmetal geluid dat na de klassieke studie van guitarist Christos Antoniou meer doorspekt is met orkestrale invloeden. Die combi van snoeiharde en –snelle metal en klassieke elementen zorgt ervoor dat de composities op Codex Omega je van je stoel afblazen.
Opvallend is echter dat alle composities op Codex Omega wel toegankelijk klinken. Met Dante’s Inferno is het meteen raak. Een klassiek intro krijgt bijval van een meer metalensemble. Na een kort intermezzo van cello en bas start de furie van het Griekse Septicflesh. In een overweldigend deathmetaldecor gaat het geheel van start om voorlopig niet meer halt te houden. Met op de achtergrond die klassieke inslag die de band zich eigen heeft gemaakt. In Portrait Of A Headless Man komt het basisgeluid van Septicflesh zeker sterk terug. De klassieke elementen die door het Filmharmonic Orchestra van Praag gespeeld worden, bieden in Portrait Of A Headless Man een mooie uitvalsbasis. Aanvankelijk start Septicflesh nog rustig in de aard van het orkest, maar algauw blijkt dat de band, zelfs binnen de deathmetal , alleszins niet van plan is om de ingezette tsunami aan geluid af te remmen. De klassieke elementen zijn de hele compositie sterk aanvullend aanwezig en het koor geeft het geheel nog meer zwaarte en diepte en zorgt daarmee voor een allesomvattend afgerond geheel.
De eerder genoemde toegankelijkheid vinden we zeker terug in Martyr waarin de band start met een intro met akoestisch klassiek gitaarspel en strijkinstrumenten. De melodie van Martyr is heerlijk. Het spreekt meteen aan en de balans is uitstekend in evenwicht tussen zang en orkestrale begeleiding en de krachtige muzikale uitspattingen tussendoor. Even voorbij de helft wordt er nog even stevig ingezet op een groovende riff die uitloopt in een korte versnelling om terug te keren in het basisgeluid van de compositie on naar het einde van de compositie nog even de groove terug te laten komen. Ook Enemy Of Truth is groovend aanwezig. Het theatrale bombast druipt eraf en het kan niet anders dan dat dit live als een wals over je heen komt. Een deathmetalmuur wordt opgetrokken en koor en orkest zorgen voor de rest. Het ultrasnelle geluid dat gecombineerd wordt met groovende stukken is fenomenaal.
Gaandeweg is er voldoende afwisseling terwijl je in de flow van het album blijft. Third Testament (Codex Omega)is voorzien van een heerlijk, lichtelijk afwijkend, ritme en gitaarspel dat net vooruit loopt op het algemene geluid en daardoor de compositie continu versnelling meegeeft. Het stemgeluid van de imposante bassist en zanger Seth Siro Anton lijkt zich vanuit de dieptescheuren uit de aarde een weg naar boven te verwerven. Drummer Kerim “Krimh” Lechner ondersteunt hem met zijn onnavolgbare snelle drumwerk hierin. En daar zit een belangrijk element in de muziek. Kerim is bijzonder snel en krachtig en weet het ondersteunende gitaarspel naar hogere niveaus te tillen.
Het onheilspellende karakter dat deathmetal met zich mee kan brengen krijgt goed vorm in Dark Art. De zang naast de diepe grunts is nagenoeg diabolisch te noemen. Die rol van de zang komt in de tweede helft van het album meer naar voren. Ook het ultrasnelle Our Church, Below The Sea heeft het in zich. Diabolisch met een licht hysterisch retrokarakter geeft het geheel een net wat andere wending. Faceless en Gospel zetten de ingeslagen weg in.
In afsluiter Trinity zet Septicflesh je net even op het verkeerde been met een soort middeleeuws folkachtig stuk muziek. Met het inzetten van de zang van Seth verandert de toon naar een meer donkere scene en wordt het algemene beeld van de symfonische deathmetal van Septicflesh verder vorm gegeven.
Codex Omega is een uitstekend en sterk album waar menig (death) metalliefhebber van kan smullen. Ik hoop werkelijk van harte dat Septicflesh me hetzelfde gevoel kan meegeven wanneer ik ze live ga zien. Tot dan is het gewoon kicken met het volume flink open.