Septicflesh – Modern Primitive

Na ruim dertig jaar weet het Griekse Septicflesh nog altijd te klinken als een stel jonge honden, zeg maar gerust wolven waarbij de muziekmachine op volle toeren draait en continu gesmeerd lijkt te worden door liters olijfolie.
Net bekomen van de folklore bij het songfestival start de band het album Modern Primitive, waarvoor zanger/bassist Set Siro Anton het artwork verzorgde, met een rustiek stukje bouzouki. De Griekse stijl doet niet vermoeden dat er daarna zwaar en log wordt ingezet. De bouzouki is nooit lang weg en ondersteunt de zangerpartij van Seth, die voor de gelegenheid uitgeleend is door Hades om de sfeer van de onderwereld naar voren te halen. Er volgt een lichte, meer luchtige, tempoversnelling om toe te werken naar een megariff halverwege (die ook naar het eind terugkomt). Heerlijk in de sfeer gekomen krijg je als luisteraar tussen al het muzikale geweld nog de nodige orkestrale elementen voorgeschoteld. Een mixed grill pur sang.
Tijd om bij te komen is er nauwelijks want single Hierophant start sterk. Ook hier weet Septicflesh te overtuigen met een compositie waarin er delicaat wordt gespeeld met ritmes en word je heen en weer geslingerd tussen klassieke muziek en pure deathmetal met hier en daar een gitaaraccent. Behalve de zang van Seth is er ook sprake van een ietwat zeurderig maar uiterst passend nasaal stemgeluid, dat in Modern Primitives nog een keer terugkomt. Ook hier geeft het een extra dimensie aan het zware en diepe geluid dat Septicflesh onverstoorbaar neerzet.
In Self Eater wordt het tempo wat langzamer ingezet bij de start. Binnen de minuut laat Septicflesh merken dat een vorm van relatieve stilte, met op de achtergrond een kinderkoor, ook een wezenlijk onderdeel kan en mag zijn van een stevige metalcompositie. De compositie wordt gestaag opgebouwd en het beestachtige karakter druipt ervan af. Met een einde met klassieke elementen loopt alles over in de akoestische start van Neuromancer. Groovend, snuivend en riffend wordt er gewerkt naar een megariff die afgewisseld wordt door de basismelodie. De band weet hier de spanning dusdanig op te bouwen naar superriffs dat je met veel moeite kan blijven zitten.
Het lijkt enigszins een stilte voor de storm te zijn geweest want Coming Storm is overweldigend vanaf het eerste moment. Het tempo wordt even strak opgevoerd en de intensiteit lijkt grenzeloos totdat de ‘sirene’ haar betoverende klanken vanuit de Middellandse Zee laat horen. Daarna is er geen houden meer aan. Er gebeurt enorm veel in deze meer theatrale muziekexplosie en een veelvoud aan indrukken komt aan je voorbij in een geordende chaos die zijn weerga niet kent. Overweldigend laat Septicflesh me na bijna vijf minuten even los en word ik opgevangen door een schaar engelen in A Desert Throne. Maar alles is relatief en ook deze serene gelukzaligheid wordt opgepakt door een enorm riffgeluid met een prettige basismelodie. Binnen de compositie is het spel tussen gitaar en drum heerlijk om te beluisteren en zeker wanneer dit spel zich ontpopt als een riffgrooveduet.
Je zou denken dat er ergens een einde zou komen aan deze welwillende ‘geseling’ van de gehoorgang, maar dan ben je bij de Griekse riffmeesters aan het verkeerde adres. Psychohistory mag misschien de kortste compositie zijn. Ook hier laat Septicflesh zien hoe je diverse elementen uit verschillende hoeken kan laten samensmelten tot een dikke donkere smeltkroes vol muzikale lekkernijen. Met een soort filmsoundtrack wordt de groovende heavymetalbasis  uit de startblokken gestuurd. De compositie bouwt zich muzikaal steeds verder op met violen die de deathmetal ondersteunen en omarmen. Als een enorme reus rijst Psychohistory zich op om in volle lengte te imponeren. Soms krachtig en zwaar, soms ultrasnel terwijl het drumgeluid van Kerim je bedelft. Ik kan alleen maar zeggen dat de basisgroove met alle componenten zo enorm opwindend is dat ik me klein voel.
Modern Primitives eindigt met A Dreadful Muse. De kracht blijft aanwezig en het karakter van Septicflesh is onmiskenbaar aanwezig. Toch zorgen de sterke melodie en krachtige elementen samen ervoor dat de afsluiter vrij toegankelijk klinkt.
Septicflesh doet waar het goed in is. Na ruim drie decennia is de band van Seth Siro Anton, Christo Antoniou en Sotiris Anunnaki V  springlevend. Het drietal wordt bijgestaan door Psychon en Kerim “Krimh” Lechner en samen heeft dit vijftal weer een album neergezet waarop ze trots kunnen zijn. In alles straalt het kracht uit, een oerkracht met een beestachtig karakter waarbij Septicflesh het niet schuwt om klassieke (koor) elementen in te zetten en de wortels van de Griekse folklore in te bedden in het totale geluid. Modern Primitive is een album van deze tijd met alle wereldse oerkrachten in zich.