Afgelopen weekend stond Serena Cherry met haar band Svalbard op Soulcrusher in Nijmegen. Een paar maanden geleden spraken we haar nog op het Alcatraz Festival over het nieuwe album, The Weight Of The Mask dat toen nog moest uitkomen. Nu we het hebben mogen horen vonden we het een prima moment om nog eens met haar te praten. Het werd zoals altijd een even diepgaand als vrolijk gesprek.
Het nieuwe album is erg goed ontvangen. Hoe voelt dat?
Ja, de response is echt geweldig. Beter dan we hadden kunnen dromen. We ontvangen zoveel berichten van mensen dat ze emotioneel erg geraakt werden door de nummers en we hebben veel goede reviews en positief commentaar ontvangen in de pers. We zijn blij te horen dat mensen het zo goed vinden. Het voelt goed dat het harde werk zijn vruchten afwerpt.
Waarom denk je dat dit album jullie best ontvangen album tot zover is?
Ik denk omdat we meer tijd hebben gehad om de nummers op te nemen, we meer vakmanschap en gelaagdheid in de riffs hebben kunnen leggen. De productie is ook erg krachtig. Mensen kunnen die energie voelen als ze er naar luisteren. Liam en ik hebben onze vocalen ook zo expressief mogelijk geprobeerd te brengen. Het is een album waarop we ons allemaal tot het uiterste gepusht hebben. Ik denk dat mensen horen hoeveel van onszelf we er in gestopt hebben.
Daarover gesproken… Het thema, over het maskeren van gevoelens van depressie, ‘’the mask’’ in de titel van het album, is autobiografisch. Is het moeilijk om jezelf zo bloot te geven op het album?
Ik vind het heel eng om mijn gevoelens zo direct te omschrijven in de teksten en de pijn die ik elke dag voel zo naar buiten te brengen. Ik voel me er erg kwetsbaar door en soms ben ik wel bezorgd dat ik misschien teveel van mezelf laat zien. Het voelt eng dat mensen je teksten kunnen lezen als een soort dagboek. Maar als ik zelf worstel met mijn depressie zijn het andere nummers, of films, of andere kunstwerken waarin de artiest zijn of haar ziel blootgeeft, die me helpen. Ze zorgen ervoor dat ik me minder alleen voel in wat ik doormaak. Dat wil ik ook met onze muziek bereiken. Schrijven over wat ik doormaak geeft de pijn een richting, een plek om naar toe te gaan. Het voelt bevrijdend en geeft me kracht. Uitspreken van je gedachten geeft je een manier om daar iets me te doen in plaats van dat het een steeds groter monster wordt dat maar blijft groeien in je binnenste. Hoe meer je over dingen praat, hoe meer je de kracht krijgt om er tegen op te boksen.
Het grote publiek kent je op het eerste gezicht als een goedlachse, vrolijke jongedame die van games en pretparken houdt. Dat lijkt in schril contrast te staan met de depressieve kant waar je over zingt. Is dat goedlachse dan inderdaad een masker?
Het is soms moeilijk te zeggen waar het masker eindigt en de depressie begint, maar een groot deel van me is echt wel de glimlachende Disney prinses als wie ik soms wordt omschreven. Om Robin Williams te quoten ‘’De reden dat je anderen laat lachen is omdat je niet wil dat ze zich zo rot voelen als jezelf’’. Ik heb last van sociale angsten en soms is glimlachen een verdedigingsmechanisme omdat ik bang ben dat mensen de echte ik niet leuk vinden. Maar het is moeilijk, ik wil ook niet overkomen als onecht. Ik wil ook echt vriendelijk zijn en lachen naar mensen, maar er is ook altijd die interne donkere kant van depressieve gedachten. Als heel eerlijk voorbeeld… Ik moest gisteren voor een videobel-meeting van mijn werk zes lagen make-up opdoen om te maskeren dat ik de hele dag gehuild had en mijn haar anders doen omdat door de stress mijn haar was uitgevallen.
Hoewel je vrij duistere, black metal beïnvloedde muziek maakt, ben je een fan van powermetal. Best verrassend.
Ik vind de progressies in de melodie heel leuk en hou van dat hoge mannelijke gezang. Die snelle drums en gitaarsolo’s en die hele wereld van dranken, RPG en fantasy die eromheen hangt.
Grappig genoeg zat ik laatst naar de Zware Klap podcast te luisteren en hoorde ik dat de Belgische band Psychonaut nee had gezegd tegen een fotoshoot van Kerrang, liggend op een veld van bloemen. Ze vonden dat niet bij de band passen maar ontdekten toen jullie fotosessie waarbij jullie precies dat deden.
Haha, echt? Ik haat die foto’s, we zien er uit als een pop punk band en ik vind het niet passen bij het album. Als ik eerlijk ben hebben we op dit album pas echt goed geleerd hoe we ons beter kunnen representeren en waar we ja en nee tegen moeten zeggen. Soms willen mensen dat je dingen doet met je band die niet bij je passen.
Dit is natuurlijk een mooie tijd van het jaar voor je als fan van pretparken. Heb je er al wat bezocht in het kader van Halloween?
Jazeker! Ik ben onder anderen naar Thorpe Park Fright Night en de Halloween Horror Nights in Universal Studios Florida geweest. Ik ben al eens eerder naar Toverland Halloween geweest en ik wil daar zowel als naar de Walibi Halloween Fright Night graag een keertje terug. Het is nu met de optredens alleen even een kwestie van de tijd vinden om er naar toe te gaan.
Ben je ook een fan van horror films?
Dat ligt een beetje aan mijn stemming. Mijn favoriete type films zijn animatiefilms, zowel Westerse animatie als Pixar, Dreamworks en Disney als Japanse anime. Horror kan ik soms wel waarderen, maar vooral jaren tachtig horror. Ik prefereer Halloween pretparken boven horror films.
Zoals je al zei heb je nogal wat optredens voor de boeg. Moet je dan erg op je stem letten?
Ik praat de hele dag zo min mogelijk, hoewel ik soms wel bij de merch stand in gesprek geraak. Maar ik probeer voorzichtig te zijn. Ik doe mijn vocale warming ups, drink geen alcohol of caffeine en rook niet. En ik drink heet water met honing of gember.
En wat doe je onderweg naar de optredens?
Heel nerdy, haha maar als we op toer zijn maak ik borduursels van Pokémon. In de bus en het hotel maak ik dan diverse designs. Of ik lees een boek of speel een spelletje op mijn Nintendo Switch. Ik kijk wel graag naar andere bands, maar in tegendeel tot de andere bandleden ga ik niet naar kroegen of clubs.
Als laatste nog even…Tijdens ons eerste interview hadden we het over je tatoeages. Heb je nog plannen voor nieuwe?
Ja, mijn laatste tatoeage was een vos op mijn schouder. Op mijn andere schouder heb ik een lelijke tatoeage van een Futurama brainslug. Die laat ik weglaseren en dan neem ik een tatoeage van een ander dier in dezelfde stijl als die vos. Het wordt een das.
Foto’s: Georgia Penny (via Nuclear Blast)