Het Serre Fest in Lievegem was op vrijdag 11 april aan zijn tweede editie toe onder die naam. Next! en Face Your Fears gebruikten het serrecomplex waar ze ook hun repetitiehok hebben daarvoor ook al als concertplek, dus zowel voor de bands als een deel van het publiek was dit bekend terrein. De opkomst voor dit festivalletje met vijf bands was goed voor een gezellige drukte. Het is waarschijnlijk ook niet de ambitie om dit nog veel groter te laten worden. Dan zou de charme ervan verloren gaan.
Een serre is wat we in Nederland een kas noemen. Op het eerste zicht lijkt dat – inzake akoestiek – niet de beste plek voor een mini-festivalletje, maar met wat creativiteit lukt het wel. Het is zo’n festivalletje geboren uit de noodzaak van bands om wat vaker aan spelen toe te komen en het juiste publiek te vinden. De vijf bands van deze editie zitten net als die van de vorige editie allemaal een beetje in de hoek van wave, synthwave, postpunk en punk. Het is bovendien gratis, het bier wordt verkocht aan prijzen van voor de inflatie en er zit heel wat improviseren en oldschool DIY-ethiek in de aankleding van de ruimte, zoals in de hoogdagen van de punk. Een beetje de comfy kraakpand-glamour. Drie bands speelden op hetzelfde drumstel en twee bands hadden drumcomputers, dat scheelt een pak in de tijd voor het op- en afbouwen van het podium en zo kriijg je toch netjes vijf bands op één avond.
Face Your Fears opent het rijtje. Deze postpunkband werd recent uitgebreid met toetseniste Sabien, maar zij speelt hier één van haar laatste concerten met Face Your Fears. Jammer, want ze voegt mooie zaken toe aan het geluid van de band. En een vaste bezetting zou de band vooruit moeten helpen met het creëren van meer eigen nummers, een topic dat deze band nu echt wel hoger op de prioriteitenlijst mag zetten.
Op het Serre Fest brengt Face Your Fears alle tracks van hun EP van eind vorig jaar, met sterke versies van Hide en Higher, aangevuld met een reeks leuke covers zoals Killing Moon van Echo & The Bunnymen en The Model van Kraftwerk. Alle covers zijn oorspronkelijk met mannelijke zang en ze blijven tekstueel overeind met de vrouwelijke zang van Corina. Bij Lucretia My Reflection van de Sisters of Mercy, Caucasian Walk van de Virgin Prunes en op het eigen nummer Hunger wordt er al wat gedanst op de eerste rijen. Het mooiste moment was misschien toch de innemende versie van Winning van The Sound.
Het leuke van deze editie van het Serre Fest is de letterlijke verbondenheid van de bands. Van de eerste band op het podium zat er telkens één afzonderlijk in één van de andere bands op het podium. Drift deelt zijn gitarist met Face Your Fears en met twee performances net na elkaar had die soms wat moeite bij het ‘omschakelen’. Het voordeel is dat Drift voor een deel drijft op chaos. Als er dan iets misloopt met de loops en riffs wordt dat gewoon deel van de performance.
Drift is een bijzonder duo. Zangeres Tine is een heel extraverte woordkunstenaar. Ze maakt Nederlandstalige nummers met humor, sarcasme en absurditeit. Daarmee komt ze in de buurt van Arbeid Adelt!, Hugo Matthijsen, Kamagurka en Aroma di Amore. In bandconcept lijken ze bovendien wat op NEL & JP, maar in de theatrale performance en in het entertainen is Tine dan eerder de evenknie van een Peter Slabbynck van Red Zebra.
Drift heeft nog geen fysieke of zelfs digitale releases uit, maar er wordt wel gewerkt aan een eerste clip op Youtube. De setlist in Lievegem omvatte onder meer een cover van De Brassers (En Toen Was Er Niets Meer) en eigen werk als Koken met Kerosine (met eenzelfde muzikale progressie als California über Alles van Dead Kennedys), Dromendaris en Bedbeest. Afsluiten deed Drift met Rode Wijn, een nummer dat muzikaal een beetje verwijst naar Housewive van Daan en dat in de lyrics wijn drinken aanprijst als de ultieme oplossing voor elke te grote uitdaging van de huisvrouw, en zo een nieuwe betekenis geeft aan het begrip ‘huiswijn’. Wij kunnen vooral niet wachten op een fysieke release.
Silent Presence is het project van Corina (ook van Face Your Fears) en Wim (Sygo Cries, In Search for Embers, The Other Intern, …). Als twee muzikanten onder hetzelfde dak wonen, moet er wel ooit eens een gezamenlijk muzikaal project van komen. Ze spelen pas sinds dit jaar live. Een deel staat op tape, de bas en de vocals zijn live.
Tell Me was begin 2024 de eerste, digitale single van het duo en dat was meteen een schot in de roos. De volgende singles waren New Ground en – in 2025 – Cleanse The Soul. Ook alweer niet de meest productieve band in het uitbrengen van nieuw materiaal, maar wat ze uitbrengen is dan wel telkens top. Tell Me heeft iets bezwerends, vooral door het bijna smekende van de herhaling in het refrein. Electric Heartbeat is een nieuw nummer dat het duo binnenkort wil gaan opnemen in de studio. Aanvullen deed Silent Presence met covers van PJ Harvey (Good Fortune) en The Sands (April & June, betoverend mooi in deze versie). Een leuke set die enthousiast werd onthaald door het publiek.
DPLB was als stevige rockband een beetje de vreemde eend in de bijt op Serre Fest, maar daar pasten ze een mouw aan met twee goedgemikte covers (Primary van The Cure en Are Friends Electric van Tubeway Army). Mocht u een betekenis zoeken in de bandnaam, dat zijn de beginletters van de voornamen van de bandleden. Met de D van Dirk, ook drummer bij Face Your Fears. Een deel van het publiek was speciaal voor deze band naar de kas gekomen en dat merkte je wel in de reacties voor het podium. Het eigen werk van DPLB is prima, met de hardst blinkende parels op het einde van de set (No Return en Don’t Be Restless). Een pluim voor de jongeman op bas om met veel coolness te performen. De andere bandleden kunnen daarin nog wat marge boeken.
De Belgische band Next! ontstond enkele jaren geleden vanuit de new wave-covergroep Midlife die werd opgericht door bassiste Sonja (ook bij Face Your Fears). Met de komst van zangeres Saskia werd het Next! en verschoof de stijl meer naar de punkrock. Who Cares (We Gonna Die Anyway) was eind vorig jaar hun eerste officieel uitgebrachte single, maar ook hun demotape werd op deze site reeds goed onthaald. Hun debuutalbum vind je al op Spotify, maar voor de release op vinyl willen ze daar de nog op te nemen cover The Modern Dance van de Definitivos aan toevoegen en het nieuwe nummer We Know How To Fuck Things Up. Dat was die avond zowat het meest passende anthem voor Next!. Een deel van de kracht van deze band zit ‘m in saxofonist Lieven. Maar van bij de start van het concert blokkeert zijn instrument en het duurt wel vijf of zes nummers voor hij er opnieuw een deftig geluid uit kan persen. Ook een goede manier om zaken ‘up te fucken’: net nu de laatste opnames voor de vinyl er aan komen, stapt de sympathieke drummer Jo op. Met haar eigen drumstijl is zij nochtans een belangrijk element in de sound van deze band.
Next! bracht een knappe set op Serre Fest. Zangeres Saskia opende solo en a capella met een cover van Dog Faced Hermans en daarna was het aan Nude As The News van Cat Power om het vuur aan de lont te steken. We hoorden puike versies van Abuse in Paradise, Freak! En 24 Problems. Aan We Know How To Fuck Things Up is misschien nog wat werk, maar dit wordt vast een knaller als Who Cares (We Gonna Die Anyway).
Dit was een mooie editie van het Serre Fest. Gemoedelijk en met een publiek dat echt voor de muziek gekomen is.