Servant Leader – Raised By Wolves part 1

Op het moment dat ik met mijn Xilla t-shirt paradeer op mijn werkplek ontvang ik van Leigh Oates, de zanger van Xilla, een mail met daarbij zijn eerste solo-EP. Mijn nieuwsgierigheid is meteen geprikkeld want tot nog toe zijn alle projecten met Leigh Oates (Rise To Addiction, Order Of Voices en Xilla) mij zeer goed bevallen en het lijkt alsof de muzikale radar van Leigh en mijn eigen persoon op elkaar zijn afgesteld.
Ook bij Servant Leader blijkt dat weer eens des te meer. Het geluid op Raised By Wolves part 1 is steviger dan Order Of Voices en Xilla en minder melancholiek en dit keer wordt Leigh niet omringd met muzikanten, maar speelt en zingt hij alles helemaal zelf.
Daybreak opent de EP en daarbij wordt er meteen stevig ingezet met een zwaar rockgeluid dat een opzwepend ritme in zich heeft. Dat opzwepende ritme glijdt naadloos over in een melodieus stuk muziek zonder aan kracht in te boeten. Het stemgeluid van Leigh is krachtig en ‘stoer’ en past uitstekend in het karakter van Daybreak. In de melodieuze stukken/refreinen laat hij daarbij horen dat hij een groot bereik heeft en met zijn stem sfeer weet te scheppen. Terwijl sfeer, zang en melodie geregeld veranderen, blijft de basisriff altijd op de achtergrond aanwezig.
In Boundaries blijft Servant Leaders mooi bij de toon die in het begin al is gezet. Geen herhaling van zetten en zeker het refrein heeft een meer ‘dansbaar’ karakter waardoor het meteen ook blijft hangen. Toch blijf je als reviewer altijd zoeken naar overeenkomsten en hoewel Raised By Wolves part 1 een op zichzelf staand project is, ontkom ik niet het prettige stemgeluid van Leigh die in August Parade wat lijziger is en daarmee weer terug doet denken aan de oude Alice In Chains. Juist dit keer triggert me telkens weer en ik kan er niet genoeg van krijgen. Het tempo ligt daarbij ook wat langzamer en de stroperigheid van de melodie spreekt niet alleen enorm aan, het ontstijgt ook je eigen gedachten terwijl je ernaar luistert. De prettige uithalen in het stemgeluid zijn perfect getimed en passen binnen het algemene karakter. Ook in Siamese is eenzelfde sfeerbeeld gecreëerd, maar heeft wel een straffer tempo en is meer een samensmelting van het geluid in de eerste drie composities. Even voorbij de helft wordt er ineens een stevige groovende riff ingezet en laat Leigh zijn gitaarkwaliteiten even de vrije loop. De korte maar intense solo sluit deze groove af om vervolgens terug naar de basis te werken.
That Girl sluit de EP af in een meer gangbare melodie en bevat alle elementen die Servant Leader tot nog toe heeft geëtaleerd. Het is een combinatie van een opvallend en gretig drumgeluid, melancholie, zangmelodieën en een refrein dat je al gauw meebrult.
Raised By Wolves part 1 heeft ondertussen eindeloze luisterbeurten gehad en iedere keer weer spring ik op bij iedere compositie. De vijf composities hebben allemaal hun eigen charme, maar over de hele linie is het genieten van het geluid op de EP en laat Leigh Oates horen dat hij in staat is om muziek neer te zetten die aanspreekt, flink rockt en heel verslavend is. Vijf composities is wat mij betreft veel te weinig, want ik wil telkens weer meer en meer en meer.
http://www.servantleaderband.com/