Servant Leader – Raised By Wolves part 2

Leigh Oates is voor mij al sinds jaar en dag een zanger die aanspreekt. In diverse projecten (Rise To Addiction, Order Of Voices en Xilla)  is hij reeds langs gekomen en altijd weet hij met zijn muziek en vooral met zijn veelzijdigheid in zang precies de goede noot te raken bij mij. De zang van Leigh Oates wordt veelvuldig vergeleken met de grungezang van Alice In Chains, Soundgarden en Temple Of The Dog. De warmte en diepte weet hij te combineren met kracht en overtuigt hiermee te midden van een eigentijds modern geluid. Na zijn eerste solo-EP Raised By Wolves part 1 is het dan nu tijd voor part 2 en is hij wederom verantwoordelijk voor de hele rataplan van schrijven, spelen tot productie.
Raised By Wolves part 2 opent met het titelnummer Raised By Wolves. Een compositie waarin de veelzijdigheid van Leigh Oates uitgebreid aan bod komt in zijn stemgeluid. Als geen ander weet Leigh (ook hier) spanning op te bouwen terwijl de basis als een metronoom de muzikale weg voor je plaveit. Hierbij is het drumwerk een belangrijk factor. Niet zozeer door snelheid, maar door de accenten die daardoor worden gelegd. Zeker op de momenten dat zijn stem minder prominent aanwezig is, domineert het drumgeluid waardoor het geheel zeer krachtig is neergezet. De veelzijdigheid, de intense (onderdrukte) spanning en het gevoel voor melodie zorgen ervoor dat Leigh Oates, evenals op part 1, je stevig bij de strot heeft en je niet kunt stoppen met luisteren.
Met Head Over Heart wordt er, qua kracht, een schepje bovenop gedaan. Het tempo ligt een stuk hoger. Hier is het, naast een fijn ritme, juist de gitaarmelodie die de zang van Leigh extra kracht bij zet. Onophoudelijk krijg je hier dé definitie van rock/grunge voor je kiezen met een lichte, korte en voorzichtige onderbreking. Een moment om even flink in te ademen en je verder onder te laten dompelen in de gitaarstortvloed die volgt en de katalysator is voor de zang van Leigh.
Het tempo ligt daarna een stuk lager in het meeslepende Coming Down. In een gestaag langzaam tempo word je vooruit gestuwd en ligt de vergelijking met de oude grungalbums voor de hand. En op de een of andere manier krijgt Leigh het weer voor elkaar dat je je niet los kunt wrikken van zijn muzikale onderneming. Wat het precies is dat dit gebeurt, lijkt ongrijpbaar, maar de neuronenmassage doet zijn werk goed. In Coming Down ligt er een kleine onverwachte versnelling met snelle drumpartijen en een meer uptempo-melodie om daarna weer terug te gaan naar de basis en langzaam werkt de compositie naar het einde waarbij het instrumentarium steeds wat kleiner vorm wordt gegeven.
Met Words Fail wordt er weer gewerkt naar een meer rockkarakter en hier is de stempel van Leigh Oates onmiskenbaar aanwezig. Words Fail ademt in alle aspecten zijn muzikale vaardigheden en is sterk opgebouwd. Een compositie die aanspreekt en je niet meer loslaat. De melancholie krijgt weer meer vorm in de afsluiter Yearn. Met een Bowie-achtig gitaarintro bewegen de muzikale aspiraties van Leigh Oates weer meer richting de grungperiode. Een intrigerende gitaarmelodie vult op de achtergrond het decor van Yearn dat zich hypnotiserend voortbeweegt.
Met Raised By Wolves part 2 maakt Leigh Oates zijn eerste project in stijl af. Ook op part 2 weet hij zijn kwaliteiten in dienst te stellen van vijf composities die verschillend van aard, samen voor een prachtige balans zorgen. Een EP die part 1 aanvult. En een EP die, hoevaak je ‘m ook afspeelt, niet gaat vervelen. Van begin tot eind een ‘kluisteralbum’.