Mijn week zit heerlijk vol met concerten. Vanavond is het tijd voor Rotting Christ, Borknagar en Seth in een uitverkocht Pandora, Tivoli, Utrecht. Al deze bands doen al een paar decennia mee in de black metal wereld, dus mijn verwachtingen zijn hoog.
Seth
De Franse black metal band Seth trapt de avond af. Ze komen op in stemmig zwart met wit/zwarte facepaint. De zanger is de enige die bij zijn assemble ook nog een soort Sinterklaas / bischop habijt over zijn outfit aangetrokken heeft. Ik moet zeggen dat dit soort theater niet helemaal mijn ding is, maar als een band dan steengoed is, kan ik dat wel door de vingers zien.
De band speelt prima, goede sterke gitaar en drum partijen, lekker duister, zoals het hoort, maar de zang kon mij persoonlijk niet bekoren. Wanneer de beste man dan ook nog een soort speelgoed zwaard omhoog houdt, is bij mij de aandacht een beetje weg. De gitaar melodieën kan ik dan wel weer van genieten.
Toch jammer, want deze band gaat al mee sinds 1995 en zijn in die zin inmiddels toch wel echt oude rotten te noemen.
Borknagar
Borknagar
Naar het Noorse Borknagar keek ik erg uit, en de band begint met het prachtige en etherische “Nordic Anthem” van hun nieuwste album Fall, waar ik echt van genoot. De kreten van toetsenist Lars (Lazare) galmen door de Pandora. Met je ogen dicht sta je in gedachten ergens op de Scandinavische toendra. Zijn zang gaat mooi samen met lead zanger Simen Hestnæs (ICS Vortex), die vele projecten op zijn naam heeft staan, je kent hem wellicht van o.a. Dimmu Borgir, Arcturus en Lamented Souls.
Daarna wordt het concert iets minder strak, het acapella werk dat de mannen neerzetten is best een uitdaging bij een live publiek, maar als het ze dan lukt is het wel een heerlijke vervoering.
Ze wisselen nummers als “Up North” (wat qua zang een beetje aan Volbeat doet denken) en het prachtige “Voices” af met wat harder werk. Borknagar combineert black metal met melodeath invloeden en dat bevalt me goed.
Met Dauden laten de heren het duistere vroegere werk van de band horen, voor de rest spelen ze voornamelijk nieuw materiaal.
Rotting Christ
Rotting Christ
Helaas heeft niemand mij gevraagd wat ik vanavond ging doen, maar als ik had kunnen antwoorden met “Ik ga Rotting Christ zien” had ik toch wel wat niet-metal liefhebbers op de kast kunnen krijgen. En dat had me wel leuk geleken.
Het Griekse Rotting Christ gaat al sinds 1987 (!) mee. In sommige nummers hoor je dan ook de black metal invloeden die bij die tijd passen en de bandleden, heerlijk gestoken in battle vests met een hoop spikes en studs, zijn daarmee geheel trouw aan hun roots.
Deze mannen weten al heel lang wie ze zijn en wat ze willen uitstralen, dat is een genot om naar te kijken en luisteren. Wanneer ze het podium opkomen en van wal steken met Aealo, voelt het alsof we mee gevoerd worden in een aanval van strijdmachten in het oude Griekenland. Alsof het leger van Troje voor de deur staat en wij zo met z’n allen aan de bak moeten. Hun muziek klinkt als één grote vuist tegen het alledaagse en ze laten ons geen seconde los.
Zanger Sakis zingt sinds het begin in de band en heeft nog steeds een zeer indrukwekkende strot. Hij heeft ook duidelijk veel plezier in het optreden, evenals zijn bandleden. Met nummers als The Sign of Evil Existence, Grandis Spiritus Diavolos en Demonon Vrosis wordt je majestueus om je oren geslagen.
Zowel Kostas op de bass als Giorgos — die bijna een Slash achtig voorkomen heeft, minus de hoed — geven hun energie voor 150 procent. Ze ruien het publiek net zo hard op als de zanger Sakis.
Themis, de broer van Sakis op de drums, pompt zoveel double bass de zaal in dat de man vast kuiten van staal heeft. Je voelt de zaal soms bijna vibreren. De avond eindigt met Noctis Era en een heel voldaan, enthousiast publiek.
Een fantastisch optreden in mijn beleving. Ook wanneer je normaal niet zo van de black metal bent, zitten hier ook melodeath en power metal invloeden in die veel metal liefhebbers ongetwijfeld kunnen bekoren.
De hele discografie van Rotting Christ heeft iets opruiends. Aan het eind van het concert gekomen, denk ik ineens aan een favoriet van vroeger en daar besluit ik ook mee. Als je de energie van de Hell March van Command and Conquer Red Alert kunt waarderen, dan vind je Rotting Christ vast ook heel vet.