Collega Maurice gaf 3 jaar geleden aan in zijn review over het vorige album The Corrupted Lullaby: “Het is mij een raadsel dat deze band nog op zoek is naar een label. Ze zouden in de rij moeten staan voor Seventh Dimension“.
Ik stel mijzelf deze vraag al heel lang. Ik volg de band al vanaf 2013, toen het debuut Circle of Life uitkwam. Een progmetalband uit Stockholm. Vijf jonge enthousiaste mannen met een, in mijn ogen, bovengemiddeld muzikaal talent dat meteen mijn aandacht trok in de grote vijver van bands. Voor mijn radioshow destijds was ik altijd op zoek naar nieuwe muziek waar ik enthousiast van werd en dit wilde delen met de hele wereld. En ineens kwamen deze heren bovendrijven.
Het album Recognition dat volgde in 2015 maakte het mij nog duidelijker. De opener Deception bijvoorbeeld bevat een instrumentaal deel waarvan ik mij niet kan voorstellen dat de gemiddelde progmetal liefhebber niet van rechtop gaat zitten. En dan komen er nog negen nummers achteraan. Nu zijn we zes jaar en twee albums verder. Heel bijzonder met het grote brein Luca Della Fave opererend vanuit Tokio. Dit maakt het schrijven en componeren aan een album als dit niet eenvoudiger. Er is geen studio of oefenruimte waar je samen kunt sparren. Bovendien is er een tijdsverschil van een uur of zeven. Er staat een interview gepland met Luca en dan kan ik hem deze vragen eens voorleggen. Binnenkort op deze website…
Black Sky is zo gezegd nu dan het vierde album dat op vrijdag 18 juni aan de wereld werd gepresenteerd door middel van een Youtube livestream. De hele band was aanwezig om trots hun nieuwe geestekind voor te stellen. Tegenwoordig is dit wel een erg leuke manier om een integrale releaseparty hiervoor op te zetten. Fysiek is dit momenteel lastiger en bovendien is het toegankelijk voor de hele wereld.
Premonition is een instrumentaal intro wat overloopt in Bad Blood. Een stevig nummer dat op de hoofdtelefoon al meteen laat horen dat Anthony Berlin laat horen hoe een progmetal-album moet klinken. Hij is verantwoordelijk voor de mix en mastering al vanaf de begintijd van de band. Hij voelt dus als geen ander aan wat de heren voor ogen hebben. Nico Lauritsen moet met zijn vocalen flink aanzetten om de band bij te kunnen houden in deze flink heavy track. En hij beheerst het erg goed. De muziek vergt veel van een zanger en Nico laat horen dat hij beschikt over deze kwaliteiten. Kill The Fire trekt de lijn door maar is net iets meer melodieus met wat meerlaagse koortjes. Er gebeurt van alles om je heen als je geconcentreerd luistert. Eric Bauer duelleert op zijn keyboard met Luca op gitaar en maakt het geheel tot een heel spannende track. Resurgence maakt wel duidelijk dat het album het hardste is tot nu toe. En dat was van te voren ook al een beetje aangekondigd. Alles is net even wat harder en vetter aangezet. Snelle solo’s en drumfills. Ik hou er wel van. Falling is een eerste voorzichtig ballad achtig intermezzo. Black Sky: Assembly is een 5 minuten durend intro tot het tweede deel Black Sky: Into The Void. In totaal een klein kwartier de ruimte in met allerlei tempowisselingen en solo’s. As The Voices Fade is een korte aanzet tot de grote climax van het geheel. Incubus mag afsluiten en doet dit met verve. Alles wat in de voorafgaande 35 minuten is langsgekomen komt hier weer samen in een heerlijk episch nummer dat alle kanten op gaat.
Eigenlijk doe ik het album tekort met wat korte stukjes tekst over de tracks. Het is alles bij elkaar een geweldig progmetalalbum geworden dat zeer zeker een groter podium verdient. De band heeft aangegeven in 2022 fysiek weer meer bij elkaar te kunnen zijn na de studie van Luca in Tokio. Ook willen ze dan zeker gaan proberen te touren door Europa en hopelijk doen ze ons land ook aan. Ik zal er zeer zeker bij zijn. En ik hoop velen met mij want deze plaat kan het voor elkaar krijgen meer mensen te bereiken. Wellicht dat mijn enthousiasme hieraan bijdraagt…