Seventh Dimension is in 2009 opgericht door gitarist Luca Dell Fave, bassist Rikard Wallström en drummer Marcus Thorén. Met de thuisbasis in Stockholm besloot het drietal muziek te maken waarbij ze zich lieten beïnvloeden door bands als Dream Theater, Andromeda, Porcupine Tree en Opeth. Met toetsenist Erik Bauer en zanger Nico Lauritsen was de line-up compleet en leverde de band een viertal prachtige albums af.
Of Hope & Ordeals is het nieuwe wapenfeit van de band. Inmiddels heeft Nico de band verlaten en is Markus Tälth verantwoordelijk voor het zangwerk.
Ergens was het even wennen aan dit andere stemgeluid, maar zijn heldere, soms breekbare stemgeluid past perfect bij de zes nieuwe composities op dit vijfde album dat met zestig minuten vrij lang is. Dat komt mede door het magnus opus met de naam Black Sky – Final Frontier dat bijna een half uur aantikt. Een vervolg/aanvulling op het vorige album Black Sky?
Final Frontier is een prachtig stuk muziek dat vanuit het muzikale gedachtegoed van bijvoorbeeld Dream Theater uitstekend past en een klassieke inslag heeft met enige soundtrack-elementen. Seventh Dimension laveert tussen de moderne progressieve rock en de (psychedelische) rock uit de vorige eeuw. Glooiend glijdt de compositie je gehoorgang in om het slakkenhuis en aambeeld aldaar te verwennen met kleine subtiele prikkels. Na ruim zeven minuten mag de stop van de fles en zet Seventh Dimension zwaarder aan waarbij de riff na bijna acht minuten sterke overeenkomsten kent met Surfacing van Slipknot. Bijzonder hoe de band dit allemaal aan elkaar weet te lijmen en de DT-rock weet te benaderen. Het geheel beweegt zich voorzichtig in allerlei bochten om halverwege zanger Markus zich te laten manifesteren op een uiterst serene manier. Van daaruit bouwt het geheel zich weer op en werkt Seventh Dimension naar een stuk krachtige progressieve rock waarin Erik Bauer de ruimte krijgt om zijn kunsten te etaleren, aangevuld met krachtige riffs. Verfrissend en vooral verrassend is de kwinkslag na 21 minuten. De krachtige prog krijgt een klassieke injectie en dit stuk zou zo in een nieuwe Disneyfilm gebruikt kunnen worden. Die impact heeft dat stuk muziek. 26 minuten is een aardige zit, maar Seventh Dimension weet je door het muzikale landschap te gidsen jezelf onderweg verwonderend over de hoeveelheid schoonheid die je tegenkomt.
Black Sky – Final Frontier is het begin van de review, maar de afsluiter van het album. Dan zijn er dus nog vijf composities te gaan bij de luisterbeurt. En ik moet zeggen dat je aan één luisterbeurt niet genoeg hebt. Neem gerust de tijd om het album een paar keer te beluisteren, maar dan ontvouwen alle elementen zich in de progressieve zomerzon om te bloeien en je aan te trekken als een progrockbij.
The Great Unknown opent het album in stijl. De instrumentale start streelt menig neuron en bouwt zich op naar een melodieus stuk muziek van waaruit zanger Markus zijn helderen stemgeluid mag etaleren. De riffstructuur blijft op de achtergrond bescheiden aanwezig en samen wordt er gewerkt naar een aanstekelijk refrein. Gaandeweg hoor je duidelijk de voorliefde voor Dream Theater terug in de compositie. Met zeven minuten op de klok mag toetsenist Erik even helemaal los gaan om daarna het stokje over te geven aan Luca. The Great Unknown is over de hele linie een glooiende, melodieuze en vooral heerlijke compositie met veel ruimte voor de instrumentale progstukken. In Ghost Veil blijft de aantrekkelijke basis goed aanwezig en verder is het muzikaal op progrockgebied helemaal compleet. Het krijgt een logisch vervolg met V23 waarin de variatie hoogtij viert, maar V23 blijft in alles goed behapbaar. Het outro met watergeluiden is tevens de start voor Underwater dat akoestisch start. Het vervolg is zwaarder en vooral erg veelzijdig ingezet en elementen uit het geluid van Yes en Dream Theater komen terug. Alles is misschien wat meer complex neergezet maar is over de hele linie goed te volgen. Soms duurt het even om de instrumentele samenhang te vinden en de doorgronden, maar dat is voor de geoefende luisteraar meer een uitdaging dan een belemmering. Erik en Luca bieden elkaar de ruimte voor een fraaie solo en geven met hun geluid een signaal af van rust en balans. Bassist Rikard mag zich in Mind Flayer tot slot etaleren als fundament. Bas, drum en gitaar staan als een huis en zijn de opbouw en ondersteuning voor de zangpartij van Markus. Vet en veelzijdig.
Het nieuwe album Of Hope & Ordeals is een mooi nieuw hoofdstuk in de discografie van Seventh Dimension. In eerste instantie viel het nieuwe stemgeluid me op. Gaandeweg blijkt dat Markus uitstekend in het muzikale palet een plaats mag innemen. Het album vraagt enige luisterbeurten om de samenhang te vinden, te koesteren en van te genieten.