Seventh Wonder – Tiara

De Zweedse symfonische power annex progressieve metal band Seventh Wonder stelde de fans maar liefst acht jaar op de proef. Voornaamste reden daarvan was dat zanger Tommy Karevik werd benaderd door de Amerikaanse metal band Kamelot om daar de microfoon over te nemen van Roy Khan. En zo’n aanbod sla je natuurlijk niet af.
Dat betekende echter niet dat Seventh Wonder helemaal op zijn gat lag. De band maakte immers nog goede sier op ProgPower USA in 2014. Dat optreden werd onder de titel Welcome To Atlanta in 2016 uitgebracht op dvd. Tussentijds nam Stefan Norgren de drumstokken over van Johnny Sandin. Verder kent de bezetting nog steeds de vertrouwde namen.
Tiara is het vijfde album van de band die in 2000 werd geformeerd en de opvolger van The Great Escape uit 2010. Het album bevat geen nieuws onder de zon. En geef ze eens ongelijk. Waarom zou je een succesvolle formule veranderen? Het schijfje kent dan ook de bekende heavy melodieuze en bombastische symfonische metal met referenties aan Dream Theater, Symphony X, Kamelot, Evergrey, Queensryche en Avantasia. Met dien verstande dat de zang van Tommy Karevik verder ontwikkeld is. Zijn stem klinkt krachtiger dan voorheen en zijn vocalen zijn melodieuzer dan ooit.
Arrival is een kort instrumentaal intro wat na een onheilspellend toetsenstuk naadloos overgaat in het bruisende The Everones. Dat nummer begint met een sombere en intense gitaarriff, gevolgd door harmonieuze vocalen. We horen gelijk al enkele kenmerken van Tommy Karevik’s zang, emotie en dramatiek. Verder krijgen we spetterende solo’s van respectievelijk gitarist Johan Liefvendahl en toetsenman Andreas Söderin. De Zweden stomen zonder moeite door met het progmetal spektakel Dream Machines.
Against The Grain opent met akoestische gitaar, maar kantelt al snel in melodieuze symfonische metal met emotionele zang, staccato gitaarwerk en een paar razende toetsen- en gitaar solo’s. Victorious heeft een heroïsche uitstraling en staat bol van spijkerharde gitaarriffs. Ook Andreas Söderin drukt zijn stempel op dit nummer door naast een schitterende solo een vet toetsen tapijt onder het gitaargeweld te draperen.
Centraal op het album staat de Farewell-trilogie van in totaal bijna 20 minuten. Tiara’s Song is het eerste deel; symfonische power metal uit het Seventh Wonder boekje. Het tweede deel is Farewell. Een mid-tempo nummer met emotionele zang. Beyond Today is het derde en laatste deel van de trilogie. Het is een bloedstollend mooie ballad. Fraai pianospel met vrouwelijk achtergrondzang en Tommy Karevik die wat mij betreft hier de beste vocale uitvoeringen op het album neerzet. Tiara sluit af met het lange Exhale. Het nummer heeft alles wat Seventh Wonder tot een topband maakt. Heftige passages die bol staan van emotie en slechts een klein rustmoment. Verder horen we een lekker duel tussen gitaar en toetsen en als kers een vette bassolo van Andreas Blomqvist.
Klein punt van kritiek vind ik de speelduur van 70 minuten. Ondanks enkele rustmomenten is dat een minuut of 20 te lang voor de volle en bombastische muziek van de Zweden. Kennelijk was een stapel composities op de plank verzameld die men allemaal kwijt wilde. Desalniettemin is Tiara een album van hoogstaande kwaliteit en een topper in het genre. Het lijkt er zelfs op dat de afwezigheid van acht jaar Seventh Wonder goed heeft gedaan.