Al vijfentwintig jaar terroriseert Severe Torture de Nederlandse oorschelpen met hun oorverdovend brute death metal. Al sinds debuut Feasting on Blood is de band een graag geziene gast op metalfeesten over de hele wereld. Dat is deels te verklaren door hun uiterst solide live reputatie maar ook de discografie van de heren herbergt inmiddels een behoorlijk aantal publiekslievelingen. Toch bracht de band niet heel regelmatig nieuw werk uit. In 2022 liet de band bijvoorbeeld na twaalf lange jaren pas weer van zich horen met het sterke Fisting the Sockets. Nu is daar dan eindelijk weer een full-length en aan mij de schone taak deze onderhanden te nemen.
Severe Torture schotelt ons met Torn From the Jaws of Death in ruim achtendertig minuten tijd tien loeiharde death metal tracks voor. De mix is hard en lomp, waarbij de zware ‘oomphy’ gitaarsound direct opvalt. Een behoorlijke stap weg van het oude werk en zelfs van de EP uit 2022. Een en ander klinkt veel meer in your face, maar deze modernere sound past de band echt wonderwel. Het drumwerk van Damiën Karpentier, die in 2018 Seth van de Loo verving achter de kit, springt eveneens in het oog. De man mag zich gerust meten met de bekendere trommelaars in het genre. Ook op de stem van Dennis Schreurs lijkt nog geen enkele sleet te zitten. Vol energie en verbetenheid blaft en gromt hij heerlijk van zich af.
Muzikaal is er op de mix na weinig veranderd. Brutal death metal staat op het program en de band weet precies hoe dit moet. Al vanaf de eerste klanken van opener The Death of Everything trekt de band alle registers open. Met eenzelfde intensiteit van bands als Dying Fetus of Misery Index knalt de barrage aan riffs en blasts over je heen. Als er over Marked By Blood and Darkness vervolgens een lichtelijk blackened sausje gegoten wordt mag het duidelijk zijn; Severe Torture is weer helemaal terug van nooit echt weggeweest. Wat een hondsbrutaal en meesterlijk nummer.
Het album knalt ongenadig door met Hogtied in Rope, het zwartgeblakerde titelnummer en Christ Immersion. Putrid Remains vraagt vervolgens alle aandacht op met een lekker zenuwachtig riffje en wat meer atmosferische passages. Een lekker stukje relatieve ademrust voor The Pinnacle of Suffering in al zijn hevigheid weer losbarst. De hoofdrol in deze track is weggelegd voor een smaakvolle solo. Deze wordt opgevolgd door een heerlijk lompe riff die aan Suffocation doet denken.
Op het Through Pain and Emptiness hoor ik een knipoog Cryptopsy. De track werkt toe naar een waanzinnig episch klinkend tussenstuk en een loodzwaar einde. Op Those Who Wished Me Death neemt de band geen gas terug. De knoppen gaan naar elf en gaat qua intensiteit de Hate Eternal sferen in. Tear All the Flesh Off the Earth begint met een Slayeresque traag intro waarna de registers voor een laatste maal open mogen. De sloopkogel gaat er nog een keer door om zeker te zijn dat niets en niemand nog staat na al het brute gebreek.
Torn From the Jaws of Death is een bijzonder knappe prestatie. Severe Torture laat horen dat het de kunst van nietsontziende brutal death metal nog steeds in de vingers heeft. Het resultaat is een album dat bol staat van extremiteit en goed uitgewerkte death metal knallers. Ondanks dat de band nooit echt weggeweest is, voelt de plaat toch als een comeback van formaat. Een triomftocht waar je u tegen zegt.