Shadow Merchant – Tomorrow

Shadow Merchant ontstond toen de radiologen Sean Reiter en Paul McGinnis, die in dezelfde praktijk werkten, hun wederzijdse affiniteit met progressieve rock ontdekten. Beiden waren naast collega’s ervaren musici (respectievelijk gitarist en drummer) en begonnen samen te repeteren. Niet lang daarna componeerden ze enkele nummers voor het debuutalbum The Tunnel uit 2014. Vervolgens vernoemde ze hun project/band naar ‘merchant’ een verouderde jargonterm voor radiologen. Op 4 mei 2018 werd bij hun optreden op RoSfest het tweede album Tomorrow gepresenteerd.
“We zijn buitengewoon trots op wat we hebben bereikt met Tomorrow,” zegt Sean Reiter. “Iedereen presteerde op topniveau en de kwaliteit van de productie is ronduit verbazingwekkend. We vinden dat dit album een enorme stap voorwaarts betekent voor de band. Na de vele wijzigingen in de bezetting van de band beschouwen wij Tomorrow als een hernieuwde start.”
Invisible Energy opent het album gelijk strak en energiek. Puntige gitaar-georiënteerde rock met een authentieke inslag vanwege het authentieke geluid van Hammond orgel. Op The Beginning Of The End wordt in hetzelfde stramien doorgepakt. Zangeres Yvonne Blackwell heeft een krachtige stem met een licht hees geluid wat het bij mij lekker doet. Het geluid van de band doet me regelmatig denken aan dat van District 97 en Saga. De afwisseling van stevige gitaarpartijen en uiteenlopend toetsenwerk is goed hoorbaar op Everything. Op dit nummer is er vocaal ook afwisseling tussen de eerder genoemde Yvonne Blackwell en Howard Whitman, die naast basgitaar ook zang voor rekening neemt.
Het rustpunt A New Life wordt solo gezongen door Blackwell. Hier klinkt zij als een kruising tussen Anneke van Giersbergen en Margriet Boomsma (Flamborough Head). Stars is met ruim tien minuten met afstand het langste nummer. De minuten lange heavy intro is goed opgebouwd en gaat na een stuk met akoestische gitaar over in een door Blackwell gezongen stuk met cliché aandoende teksten en rijmelarij. Het mag de pret evenwel niet drukken. Tempo- en sfeerwisseling volgen elkaar in rap tempo op. Stukken met stevig gitaarwerk en opzwepende drums worden afgewisseld met klassiek pianospel.
Met het stevige instrumentale Valkyrie slaat men vanwege de talrijke maatwisselingen een andere, meer progressieve, weg in. Op de mainstream rocker Moving Standing Still is de microfoon beurtelings in handen van Blackwell en Howard. De talloze herhalingen maken het nummer langdradig en met bijna zes minuten onnodig te lang. Op Silhouette laat Michael LaBuono zich gelden met wervelend toetsenwerk. De zang van Blackwell is hier gedubbeld. En dat vind ik geen succes. Het nummer loopt naadloos over in het pomprock-achtige Questions waar Whitman de zang voor rekening neemt en Sean Reiter een bijtende gitaarsolo a-la Ian Crichton (Saga) laat horen. Summer en Adelaide zijn twee korte en mooi gezongen ballads die een overgang vormen naar het Saga-achtige Empty Space. Naamgever aan het album Tomorrow sluit het album af. Na een intro van krap drie minuten met gitaar en toetsen doet Blackwell haar laatste vocale duit in het zakje. Vanwege de irritatie-opwekkende toonhoogte en herhalingen een overbodige duit.
Het kleurrijke cover artwork is ontworpen door Stefanie Silverman. Zij schilderde een suggestief stuk  gebaseerd op de ideeën van de band. In het cd-boekje vind je meer van haar kunstzinnige uitingen. Tomorrow is een fijn album waar niets op aan te merken valt. De liefhebber van ongecompliceerde progrock komt met dit album gedurende een uur ruim aan zijn of haar trekken.
https://youtu.be/M0xVzaTvcOI